Until Rain - Pandemic (E.P.)

Ένα από τα ποιοτικότερα, αν όχι το ποιοτικότερο, νέο σχήμα, είναι αυτό των Until Rain από τη Θεσσαλονίκη. Το έχω δηλώσει πολλές φορές άλλωστε πως μιλάμε για μια 5άδα, εξαιρετικά ταλαντούχων νέων, που έχουν να δώσουν ακόμα πολλά στο χώρο.
Όσοι βέβαια έχει τύχει να παρακολουθήσουν live τη μπάντα, καταλαβαίνουν πως δεν υπερβάλλω.

Έχοντας αφήσει πίσω το πιο dreamtheater-ικό, και πιο ανέμπνευστο ίσως, παρθενικό τους album, “The Reign of Dreams”, ήρθε η ώρα για ριζικές αλλαγές…μικρές ανακατατάξεις στη μπάντα, και σαφώς πιο ώριμες μουσικές ιδέες… Χωρίς να απομακρύνονται από τον ήχο του progressive metal, ερχόμενοι ωστόσο, αυτή τη φορά πιο κοντά στην, πολύ αγαπημένη μου, μπάντα των Symphony X, οι Until Rain κυκλοφορούν τη νέα τους δουλειά που ακούει στο όνομα “Pandemic”.
Πρόκειται για ένα E.P. ουσιαστικά, που περιλαμβάνει 4 νέες συνθέσεις, με 1 από αυτές και σε radio edit, ενώ συναντάμε και δύο κομμάτια που πολλοί αγάπησαν από τον πρώτο τους δίσκο, στην ακουστική του μορφή, το “Adaptability” και επίσης σε radio edit, το “Departure”.
Ευτυχώς γι’αυτούς, οι γνώσεις τους πάνω σε θέματα ήχου, τους έχει βοηθήσει πολύ, καθώς η παραγωγή είναι εξολοκλήρου δική τους (σ.σ.: με πολύ μεγάλη προσοχή μόνο φαίνεται…), ενώ το mastering είναι του Βαγγέλη Γιαλαμά. Πράγμα που σημαίνει ότι δε θα σας ενοχλήσει τίποτα στον ήχο, ο οποίος είναι πολύ καλός για τα δεδομένα του home production.
Εάν πάντως είστε από αυτούς που ψάχνουν να ακούσουν μερικά δείγματα για να πειστούν, σας συνιστώ ανεπιφύλακτα το opening track, “Pandemic”, το πιοSymphonyXδεγίνεται κομμάτι του E.P..ενώ και για τους ήρεμους, τους λάτρεις των πιο mid-tempo κομματιών, υπάρχει και το “Pictures Of The Past”, σίγουρα εθιστικό κομμάτι με πάρα πολύ όμορφες μελωδίες, που φέρνουν πιο πολύ σε Shadow Gallery.
Το “Pandemic” προτείνεται ανεπιφύλακτα στους φίλους της καλής μουσικής, ενώ φίλοι των Symphony X, Shadow Gallery, Dream Theater, οφείλουν να το αποκτήσουν άμεσα…

Βαθμολογία : 90/100

Υ.Γ: όπως παρατηρήσατε κάποιοι, αυτή τη φορά δεν έγινε κάποια παρατήρηση όσον αφορά τα αγγλικά και την προφορά, καθώς η δουλειά που έχει γίνει από πλευράς προφοράς είναι καταπληκτική…έτσι να τα βλέπουν κάποιοι που ενοχλήθηκαν από την αρνητική μου κριτική πάνω στο θέμα προφοράς, και να συμμορφώνονται.

Acid Death - Promo 2011

11 χρόνια χρειάστηκαν να περάσουν…11 χρόνια σιγής. Όχι απόλυτης μιας και ο Σάββας Μπετίνης, φρόντισε να μας απασχολεί αραιά και πού με τους Kinetic. Χωρίς να πω πολλά παραπάνω, φαντάζομαι έχετε καταλάβει… Acid Death are back people.

Η μπάντα που σίγουρα άφησε το στίγμα της, την δεκαετία του ’90, με το ,πρωτοποριακό για τα ελληνικά (ίσως και ευρωπαϊκά) δεδομένα, progressive death, καθώς και με έναν δίσκο που πολλοί (‘zines, radios) έθεσαν στα σημαντικότερα album της Ελληνικής σκηνής (“Pieces Of Mankind”).
Μέσα από την Tribute σελίδα στους Acid Death, στο MySpace, κυκλοφορεί ελεύθερο για download το promo, το οποίο ουσιαστικά περιλαμβάνει 2 νέα κομμάτια, καθώς και μια επανηχογράφηση του “Apathy Murders Hope”.
Η παραγωγή συγκριτικά με το παρελθόν τους, είναι σίγουρα με το μέρος τους, καθώς η τεχνολογία έχει εξελιχθεί αυτά τα χρόνια (σ.σ.: εν αντιθέσει με τη νοοτροπία). Η βρωμιά στον ήχο είναι κάτι που χαρακτηρίζει το promo, ενώ πάντα από κοντά βρίσκεται ο μεγάλος όγκος στις κιθάρες, δίνοντας στο album μια πολύ άγρια ομορφιά, για τους φίλους του είδους. Όσον αφορά τα δύο νέα κομμάτια, “Convict 655321” και “Crossing The Line”, δε μπορούμε να πούμε πως αποτελούν δείγμα της μελλοντικής τους δουλειάς, ωστόσο, αυτούσια (σ.σ.:!!), στέκονται περήφανα στο ύψος τους, δίνοντας μας ελπίδες για το μέλλον.
Σε αναζήτηση δισκογραφικής στέγης, και σε προσωπική ελπίδα να δούμε και αυτήν την ιστορική μπάντα live, η χρονιά ξεκινάει ιδανικά!

Βαθμολογία: 78/100

Emerald Sun - Regeneration

Σα φως μέσα από μαύρα σύννεφα….εκείνη η ηλιαχτίδα που σου δίνει ελπίδα…ε κάπως έτσι μου ήρθε εμένα η νέα δουλειά των Θεσσαλονικιών Emerald Sun.
Τέσσερα χρόνια μετά το πολύ καλό “Escape From Twilight”, και πολλές ενδιάμεσες “τηλεοπτικές-τηλεφωνικές” ενασχολήσεις, μελών του συγκροτήματος, που σίγουρα δεν τους τιμούσαν, ήρθε η ώρα να μπει μια τάξη. Και αυτή η τάξη θα ερχόταν με μια ανανέωση. Με τον Στέλιο Τσακιρίδη πλέον στα φωνητικά (ήδη αγαπημένος από τους Winter’s Dawn), το “Regeneration” ήρθε για να δώσει μια σφαλιάρα σε αυτούς που πιστεύουν πως το power metal στην Ελλάδα, πέθανε.
Σε μια, ελαφρώς, πιο heavy έκδοση, με μία παραγωγή που τους τιμάει, και με το παραπάνω, στο studio του Βαγγέλη Μαράνη (ex-Sanvoisen, ναι ο ίδιος με τους Arryan Path) στη Γερμανία, οι Emerald Sun, επιστρέφουν σε μια σωστή χρονική περίοδο και κυκλοφορούν δισκάρα!
Το “Regeneration”, περιλαμβάνει 9 κομμάτια τα οποία είναι ένα κι ένα, με πολύ εθιστικές μελωδίες στο άκουσμα τους. Μελωδίες και riff που σίγουρα σε παρασέρνουν να θες να τραγουδήσεις ή έστω να χτυπηθείς μόνος σου σε ένα δωμάτιο 5χ5 (το ψήνει κανείς για μπάλα?)
Κατά κύριο λόγο μιλάμε για εύκολα στο άκουσμα κομμάτια που συμβαδίζουνε με την καλοπέραση, παρόλα αυτά θεωρώ άκρως αρνητικό τη μικρή διάρκεια τους, στα 4 λεπτά όλα εκτός του ΕΠΟΥΣ “Fantasmagoria” που κυμαίνεται στα 12. Βασικά με κάνει να σκέφτομαι την έλλειψη έμπνευσης, καθώς στα 10 κομμάτια, το ένα είναι διασκευή, το άλλο είναι διάρκειας μικρότερης των 2 λεπτών (intro στο “Starchild”), το “Fantasmagoria”, και όλα τα υπόλοιπα κάτω από τα 5 λεπτά. Δε μπορεί σε 4 χρόνια να μην υπάρχει έμπνευση για μεγαλύτερης διάρκειας κομμάτια, ή ακόμα χειρότερα, για περισσότερα κομμάτια, θα μου πεις όμως, μετά, θα θυμίζει progressive…όπως και να έχει μπορούσαν να είναι μεγαλύτερα και περισσότερα (μάλλον δεν το χόρτασα το “Regeneration” ακόμα)!
Πάντως όσον αφορά το “Fantasmagoria”, δεν έχω να πω απολύτως τίποτα. Σε ένα κομμάτι πιστεύω περιγράφεται όλος ο δίσκος, ενώ γεγονός αποτελεί η συμμετοχή του Βαγγέλη Μαράνη, η οποία δίνει έναν πιο σκοτεινό τόνο στο κομμάτι. Είναι το κομμάτι που όλοι θα αγαπήσουν, δίπλα σε κομμάτια όπως το επίσης τρομερό πιο-Stratovarius-δε-γίνεται, “Theater Of Pain”, ενώ πιο χαριτωμενιάρικο (σ.σ.: ζουζούνος εν όψει) θεωρείται το “Planet Metal”, με τη παιδική στρουμφο-φωνή να δίνει show! Η διασκευή στο κλείσιμο, στο “Holding Out For A Hero”, πιστεύω θα μπορούσε να λείπει, ωστόσο πολύ καλή.
Η χρονιά ανοίγει με τρομερή κυκλοφορία, να δούμε αν θα συνεχιστεί έτσι…μεγάλη προσωπική χαρά η φωνή του Τσακιρίδη η οποία μου είχε λείψει (I miss Winter’s Dawn…)

Υ.Γ.: θα πρέπει μάλλον να ξεκόψω λίγο με τα ελληνικά, γιατί σε πολλά σημεία, έρχονταν στο μυαλό μου, διαφορετικά κομμάτια από αυτό που άκουγα, και όλα από την ελληνική σκηνή…θέλω να ελπίζω πως φταίει το μυαλό μου!

Βαθμολογία : 88/100

Review on Anthimos Manti - Time To Turn

Ανέκαθεν δεν ήμουν fan των “βιρτουόζων”, ίσως επειδή τους θεωρώ πολύ επιδειξιομανείς, και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν έχω αποδειχτεί πολλές φορές λάθος.
Αυτή τη φορά όμως, δε μπορώ να πω το ίδιο με τη νέα δουλειά, “Time To Turn”, από τον Anthimo Manti. Μπορώ με σιγουριά πλέον να πω, πως είναι ο δίσκος που με έχει δυσκολέψει όσο κανένας αυτή τη χρονιά και ο λόγος είναι πως στο μυαλό μου, είχε μείνει η πρώτη του προσωπική δουλειά, “Alligator Lick” (σ.σ.: Αγαπάω “Mr. Potato”).
Στο “Time To Turn”, έχουμε να κάνουμε με μια σαφώς λιγότερο metal κυκλοφορία, ένας δίσκος με σχεδόν καθόλου metal καταβολές, αλλά πολύ πιο progressive, με την ευρεία έννοια του όρου. Επιρροές από κάθε είδους μουσικής, και με περισσότερο “συναίσθημα” πάνω στον ήχο της κιθάρας, κάτι που μόνο σε λίγους έχω συναντήσει στην Ελλάδα. Ο δίσκος περιλαμβάνει 10+1 κομμάτια, και ο λόγος που δε γράφω 11 είναι το “Fuzz Split (g.jam)”…ταλέντα απ’όλη την Ελλάδα συμμετέχουν σε αυτό το σχεδόν 10λεπτο ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ κομμάτι, από το οποίο να είμαι ειλικρινής βλέποντας τις συμμετοχές, παραξενεύτηκα μη βλέποντας κάποιες που θεωρούσα δεδομένες, αλλά ακούγοντας, δε μου έλειψαν καθόλου.
Ένα κομμάτι που με γύρισε στο “Alligator Lick”, ίσως και το πιο metal (prog του κερατά), το οποίο τυγχάνει να είναι και το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου, και με τρομερό τίτλο (“Knob Box (remake)” παρακαλώ), ενώ και το “Grey” το κοντράρει στα ίσια, όντας το κομμάτι με τους εντυπωσιακούς ήχους…

Βαθμολογία : 82/100

Review on Rex Mundi - Perception In Design

Παραγωγή που δε συναντάς σε ελληνική μπάντα εύκολα, αλλά ούτε και σε μπάντες του εξωτερικού. Ένας ήχος σωστά μετρημένος ως προς όγκο, δύναμη και λοιπά χαρακτηριστικά. Αυτό για μένα λέει πολλά σε μια κυκλοφορία, το να μπορώ δηλαδή να ακούσω έναν δίσκο ΑΚΡΙΒΩΣ όπως πρέπει να ακουστεί, και όχι στο κλασσικό ελληνικό : “ε, καλός είναι, άσ'τον έτσι”, με προσοχή και στην παραμικρή λεπτομέρεια!
Όλα αυτά για τη νέα κυκλοφορία των Rex Mundi από τη Θεσσαλονίκη, τη μπάντα με τα αξιοζήλευτα και τρομερά support σε μπάντες όπως οι Cynic, Atheist και Nevermore, καθώς και πολλά ακόμα, η οποία έχει τίτλο “Perception In Design”. Ταμπέλες δύσκολα βρίσκονται καθώς το στοιχεία του progressive, με τις τεχνικές μορφές τύπου Nevermore, Atheist, Control Denied, είναι το πλέον χαρακτηριστικό γνώρισμα της μπάντας. Βέβαια οι πιο καχύποπτοι και κακοί, θα πουν πως ο δίσκος είναι υπερβολικά Nevermore, και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δε θα διαφωνήσω. Απλά θα πρέπει να τονίσω πως είναι ιδέες και επιρροές, χωρίς να εντοπίζονται σημεία αντιγραφής-κλοπής, όπως πλέον παρατηρείται από πολλές μπάντες που δηλώνουν “επηρεασμένες” από κάποια μεγαλύτερη μπάντα (σ.σ. : αν ξεκινήσω να δίνω ονόματα δε θα μου φτάσει ολόκληρη σελίδα! Πόσο μάλλον για την Ελληνική σκηνή!).
Μεγάλη εντύπωση κάνει σίγουρα η δουλειά που έχει γίνει στο εν λόγω booklet του “Perception In Design”, είτε στο εξώφυλλο, είτε στα ενδότερα αυτού (σ.σ.: Έκθεση πανελλήνιες 16.5 παρακαλώ, φαίνεται εξάλλου!).
Αλλά τελικά αυτό που σε αφήνει άναυδο από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι η μουσική και η παραγωγή του δίσκου, καθώς μιλάμε για μουσικούς υψηλού επιπέδου, ειδικά σε drums και κιθάρες, το αποτέλεσμα, είναι από αυτά που μπορούν να αφήσουν “κάγκελο” τον κόσμο. Οι ταχύτητες είναι πολύ υψηλές, κάνοντας τα κομμάτια πιο speed-thrash, ενώ οι διαθέσεις είναι εναλλασσόμενες, ειδικά στα φωνητικά, τα οποία γυρνάνε διαρκώς από χαμηλά και μπάσα, σε πιο scream-extreme καταστάσεις…
Κι επειδή ο δίσκος συστήνεται για άμεση αγορά, τα αυτιά σας κολλημένα στα κομμάτια-ύμνους: “Words Buried”, “Images From A Mirror” “Figure In A Dream” ενώ το “Demise Machine”, βρίσκεται στο δίσκο μάλλον για να μην αφήσει σβέρκο σε ησυχία, θέτοντας υποψηφιότητα για τα αγαπημένα κομμάτια για το 2010, σίγουρα εθιστικότατα riffs!!!
Βαθμολογία : 88/100

Review on Rejection - Hollow Prays

Επιτέλους, φτάσαμε στη χρονιά του 2002. Τρομερή χρονιά μπορώ να πω. Εγώ έχω μόλις γυρίσει από την Αμερική, στην οποία βρισκόμουν για ολιγόμηνες διακοπές, έχω ήδη εμπλουτίσει το κεφάλι με πάρα πολύ αμερικάνικο ήχο (βλ. Nu-κάτι), ενώ κάποιες μπάντες κυκλοφορούν τις τελευταίες πατάτες τους. Οι Machine Head κυκλοφόρησαν έναν χρόνο νωρίτερα το άθλιο “Supercharger”, οι Disturbed έχουν ήδη κάνει τα πρώτα τους βήματα και καταφέρνουν να “χωθούν” στη σκηνή με τον πρώτο τους δίσκο, “The Sickness”. Και μαντέψτε, οι πρωτεργάτες του nu κυκλοφορούν το “Untouchables”, ο λόγος για τους Korn και οι Deftones έχουν ήδη προκαλέσει πανικό με το “White Pony”. Άμα δε πιάσω στο στόμα μου μπάντες όπως οι Slipknot και οι System Of A Down τότε δε θα τελειώσουμε ποτέ. Κάπου, ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορεί εκείνος ο δίσκος που κατά την ταπεινή μου γνώμη προκαλεί τις περισσότερες μπάντες να γυρίσουν τον ήχο τους σε κάτι διαφορετικό, άλλοτε λατέρνα-tive, άλλοτε πιο metal. Μιλάω προφανώς για το “St. Anger” (σ.σ.: είπε κανείς “Των Ποιών?”?). Έχοντας όλος ο κόσμος ακούσει αυτό το δίσκο, και οι μπάντες, βλέποντας το κράξιμο που έφαγε, η σκηνή αρχίζει σιγά-σιγά να εξαφανίζεται..
Αμάν, μόλις αντελήφθη πως δεν είμαστε στο 2002-2003, αλλά στο 2010!!! Καλά γιατί δε με διορθώνει κανείς? Κι εγώ αυτό που ακούω τόση ώρα τι είναι?? Rejection και “Hollow Prays”, μια δουλειά που απλά άργησε μια Χούντα να κυκλοφορήσει, ίσως και παραπάνω. Πραγματικά δηλαδή, το “Hollow Prays” αν είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα λίγο πριν το 2000 ώστε να προλάβει να ζήσει την απόλυτη δόξα μέχρι το 2003, όλα θα’ταν τέλεια.
Η αλήθεια να λέγεται, η δουλειά είναι άκρως προσεγμένη, αν εξαιρέσει κανείς τα κομμάτια που είναι βασισμένα σε άλλα διάσημα (από τις μπάντες που προανέφερα), δυστυχώς αυτά τα κομμάτια είναι πολλά, αρκετά ώστε να ξενερώσουν κάποιον που κάθεται και το ακούει προσεκτικά για να το “κρίνει”. Δηλαδή και καλός ήχος υπάρχει, ενώ και ο τρόπος με τον οποίο συνδέουν τις μπάντες που τους επηρέασαν είναι κατά κάποιον τρόπο τινά, αξιοζήλευτος.
Ένα τελευταίο αρνητικό-κλασσικό πια για την Ελλάδα-στα φωνητικά, κατά τη διάρκεια των χαμηλών και μπάσων, τα αγγλικά σκοτώνουν ακόμα και Αυστραλό!
Απλά καλή πρώτη δουλειά.
Βαθμολογία: 58/100

Review on Raw In Sect - Promo 2010

Μάθημα μαγειρικής! Δημιουργία ευκολοχώνευτου promo, γαρνιρισμένο με τα καλύτερα υλικά. Υλικά χρήσης : δισκογραφία των Atheist και Cynic, riff-ολογία Death και groove από late-Annihilator.Τρίβουμε φλούδα από 2 progressive περάσματα των Nevermore (κατά προτίμηση από την πρώτη τους περίοδο)και μετά από το κλασσικό χτύπημα υπό τους ήχους των Pantera, το πετάμε στον φούρνο….
Κι αφού το έχουμε ξεχάσει στο φούρνο επειδή έχουμε σπάσει το κεφάλι μας υπό τους ήχους του promo των Raw In Sect, για την επερχόμενη πρώτη επίσημη δισκογραφική δουλειά “Red Flows”, το οποίο απλά γαμάει, βγάζουμε το καμένο αποτέλεσμα από το φούρνο, και το πετάμε λόγω επιρροής του “Wall Of Greed”. Κομματάρα απλά.
No more words, time to cook again!

Βαθμολογία : 88/100