Σα φως μέσα από μαύρα σύννεφα….εκείνη η ηλιαχτίδα που σου δίνει ελπίδα…ε κάπως έτσι μου ήρθε εμένα η νέα δουλειά των Θεσσαλονικιών Emerald Sun.
Τέσσερα χρόνια μετά το πολύ καλό “Escape From Twilight”, και πολλές ενδιάμεσες “τηλεοπτικές-τηλεφωνικές” ενασχολήσεις, μελών του συγκροτήματος, που σίγουρα δεν τους τιμούσαν, ήρθε η ώρα να μπει μια τάξη. Και αυτή η τάξη θα ερχόταν με μια ανανέωση. Με τον Στέλιο Τσακιρίδη πλέον στα φωνητικά (ήδη αγαπημένος από τους Winter’s Dawn), το “Regeneration” ήρθε για να δώσει μια σφαλιάρα σε αυτούς που πιστεύουν πως το power metal στην Ελλάδα, πέθανε.
Σε μια, ελαφρώς, πιο heavy έκδοση, με μία παραγωγή που τους τιμάει, και με το παραπάνω, στο studio του Βαγγέλη Μαράνη (ex-Sanvoisen, ναι ο ίδιος με τους Arryan Path) στη Γερμανία, οι Emerald Sun, επιστρέφουν σε μια σωστή χρονική περίοδο και κυκλοφορούν δισκάρα!
Το “Regeneration”, περιλαμβάνει 9 κομμάτια τα οποία είναι ένα κι ένα, με πολύ εθιστικές μελωδίες στο άκουσμα τους. Μελωδίες και riff που σίγουρα σε παρασέρνουν να θες να τραγουδήσεις ή έστω να χτυπηθείς μόνος σου σε ένα δωμάτιο 5χ5 (το ψήνει κανείς για μπάλα?)
Κατά κύριο λόγο μιλάμε για εύκολα στο άκουσμα κομμάτια που συμβαδίζουνε με την καλοπέραση, παρόλα αυτά θεωρώ άκρως αρνητικό τη μικρή διάρκεια τους, στα 4 λεπτά όλα εκτός του ΕΠΟΥΣ “Fantasmagoria” που κυμαίνεται στα 12. Βασικά με κάνει να σκέφτομαι την έλλειψη έμπνευσης, καθώς στα 10 κομμάτια, το ένα είναι διασκευή, το άλλο είναι διάρκειας μικρότερης των 2 λεπτών (intro στο “Starchild”), το “Fantasmagoria”, και όλα τα υπόλοιπα κάτω από τα 5 λεπτά. Δε μπορεί σε 4 χρόνια να μην υπάρχει έμπνευση για μεγαλύτερης διάρκειας κομμάτια, ή ακόμα χειρότερα, για περισσότερα κομμάτια, θα μου πεις όμως, μετά, θα θυμίζει progressive…όπως και να έχει μπορούσαν να είναι μεγαλύτερα και περισσότερα (μάλλον δεν το χόρτασα το “Regeneration” ακόμα)!
Πάντως όσον αφορά το “Fantasmagoria”, δεν έχω να πω απολύτως τίποτα. Σε ένα κομμάτι πιστεύω περιγράφεται όλος ο δίσκος, ενώ γεγονός αποτελεί η συμμετοχή του Βαγγέλη Μαράνη, η οποία δίνει έναν πιο σκοτεινό τόνο στο κομμάτι. Είναι το κομμάτι που όλοι θα αγαπήσουν, δίπλα σε κομμάτια όπως το επίσης τρομερό πιο-Stratovarius-δε-γίνεται, “Theater Of Pain”, ενώ πιο χαριτωμενιάρικο (σ.σ.: ζουζούνος εν όψει) θεωρείται το “Planet Metal”, με τη παιδική στρουμφο-φωνή να δίνει show! Η διασκευή στο κλείσιμο, στο “Holding Out For A Hero”, πιστεύω θα μπορούσε να λείπει, ωστόσο πολύ καλή.
Η χρονιά ανοίγει με τρομερή κυκλοφορία, να δούμε αν θα συνεχιστεί έτσι…μεγάλη προσωπική χαρά η φωνή του Τσακιρίδη η οποία μου είχε λείψει (I miss Winter’s Dawn…)
Υ.Γ.: θα πρέπει μάλλον να ξεκόψω λίγο με τα ελληνικά, γιατί σε πολλά σημεία, έρχονταν στο μυαλό μου, διαφορετικά κομμάτια από αυτό που άκουγα, και όλα από την ελληνική σκηνή…θέλω να ελπίζω πως φταίει το μυαλό μου!
Βαθμολογία : 88/100
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου