Review on Anthimos Manti - Time To Turn

Ανέκαθεν δεν ήμουν fan των “βιρτουόζων”, ίσως επειδή τους θεωρώ πολύ επιδειξιομανείς, και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν έχω αποδειχτεί πολλές φορές λάθος.
Αυτή τη φορά όμως, δε μπορώ να πω το ίδιο με τη νέα δουλειά, “Time To Turn”, από τον Anthimo Manti. Μπορώ με σιγουριά πλέον να πω, πως είναι ο δίσκος που με έχει δυσκολέψει όσο κανένας αυτή τη χρονιά και ο λόγος είναι πως στο μυαλό μου, είχε μείνει η πρώτη του προσωπική δουλειά, “Alligator Lick” (σ.σ.: Αγαπάω “Mr. Potato”).
Στο “Time To Turn”, έχουμε να κάνουμε με μια σαφώς λιγότερο metal κυκλοφορία, ένας δίσκος με σχεδόν καθόλου metal καταβολές, αλλά πολύ πιο progressive, με την ευρεία έννοια του όρου. Επιρροές από κάθε είδους μουσικής, και με περισσότερο “συναίσθημα” πάνω στον ήχο της κιθάρας, κάτι που μόνο σε λίγους έχω συναντήσει στην Ελλάδα. Ο δίσκος περιλαμβάνει 10+1 κομμάτια, και ο λόγος που δε γράφω 11 είναι το “Fuzz Split (g.jam)”…ταλέντα απ’όλη την Ελλάδα συμμετέχουν σε αυτό το σχεδόν 10λεπτο ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ κομμάτι, από το οποίο να είμαι ειλικρινής βλέποντας τις συμμετοχές, παραξενεύτηκα μη βλέποντας κάποιες που θεωρούσα δεδομένες, αλλά ακούγοντας, δε μου έλειψαν καθόλου.
Ένα κομμάτι που με γύρισε στο “Alligator Lick”, ίσως και το πιο metal (prog του κερατά), το οποίο τυγχάνει να είναι και το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου, και με τρομερό τίτλο (“Knob Box (remake)” παρακαλώ), ενώ και το “Grey” το κοντράρει στα ίσια, όντας το κομμάτι με τους εντυπωσιακούς ήχους…

Βαθμολογία : 82/100

Review on Rex Mundi - Perception In Design

Παραγωγή που δε συναντάς σε ελληνική μπάντα εύκολα, αλλά ούτε και σε μπάντες του εξωτερικού. Ένας ήχος σωστά μετρημένος ως προς όγκο, δύναμη και λοιπά χαρακτηριστικά. Αυτό για μένα λέει πολλά σε μια κυκλοφορία, το να μπορώ δηλαδή να ακούσω έναν δίσκο ΑΚΡΙΒΩΣ όπως πρέπει να ακουστεί, και όχι στο κλασσικό ελληνικό : “ε, καλός είναι, άσ'τον έτσι”, με προσοχή και στην παραμικρή λεπτομέρεια!
Όλα αυτά για τη νέα κυκλοφορία των Rex Mundi από τη Θεσσαλονίκη, τη μπάντα με τα αξιοζήλευτα και τρομερά support σε μπάντες όπως οι Cynic, Atheist και Nevermore, καθώς και πολλά ακόμα, η οποία έχει τίτλο “Perception In Design”. Ταμπέλες δύσκολα βρίσκονται καθώς το στοιχεία του progressive, με τις τεχνικές μορφές τύπου Nevermore, Atheist, Control Denied, είναι το πλέον χαρακτηριστικό γνώρισμα της μπάντας. Βέβαια οι πιο καχύποπτοι και κακοί, θα πουν πως ο δίσκος είναι υπερβολικά Nevermore, και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δε θα διαφωνήσω. Απλά θα πρέπει να τονίσω πως είναι ιδέες και επιρροές, χωρίς να εντοπίζονται σημεία αντιγραφής-κλοπής, όπως πλέον παρατηρείται από πολλές μπάντες που δηλώνουν “επηρεασμένες” από κάποια μεγαλύτερη μπάντα (σ.σ. : αν ξεκινήσω να δίνω ονόματα δε θα μου φτάσει ολόκληρη σελίδα! Πόσο μάλλον για την Ελληνική σκηνή!).
Μεγάλη εντύπωση κάνει σίγουρα η δουλειά που έχει γίνει στο εν λόγω booklet του “Perception In Design”, είτε στο εξώφυλλο, είτε στα ενδότερα αυτού (σ.σ.: Έκθεση πανελλήνιες 16.5 παρακαλώ, φαίνεται εξάλλου!).
Αλλά τελικά αυτό που σε αφήνει άναυδο από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι η μουσική και η παραγωγή του δίσκου, καθώς μιλάμε για μουσικούς υψηλού επιπέδου, ειδικά σε drums και κιθάρες, το αποτέλεσμα, είναι από αυτά που μπορούν να αφήσουν “κάγκελο” τον κόσμο. Οι ταχύτητες είναι πολύ υψηλές, κάνοντας τα κομμάτια πιο speed-thrash, ενώ οι διαθέσεις είναι εναλλασσόμενες, ειδικά στα φωνητικά, τα οποία γυρνάνε διαρκώς από χαμηλά και μπάσα, σε πιο scream-extreme καταστάσεις…
Κι επειδή ο δίσκος συστήνεται για άμεση αγορά, τα αυτιά σας κολλημένα στα κομμάτια-ύμνους: “Words Buried”, “Images From A Mirror” “Figure In A Dream” ενώ το “Demise Machine”, βρίσκεται στο δίσκο μάλλον για να μην αφήσει σβέρκο σε ησυχία, θέτοντας υποψηφιότητα για τα αγαπημένα κομμάτια για το 2010, σίγουρα εθιστικότατα riffs!!!
Βαθμολογία : 88/100

Review on Rejection - Hollow Prays

Επιτέλους, φτάσαμε στη χρονιά του 2002. Τρομερή χρονιά μπορώ να πω. Εγώ έχω μόλις γυρίσει από την Αμερική, στην οποία βρισκόμουν για ολιγόμηνες διακοπές, έχω ήδη εμπλουτίσει το κεφάλι με πάρα πολύ αμερικάνικο ήχο (βλ. Nu-κάτι), ενώ κάποιες μπάντες κυκλοφορούν τις τελευταίες πατάτες τους. Οι Machine Head κυκλοφόρησαν έναν χρόνο νωρίτερα το άθλιο “Supercharger”, οι Disturbed έχουν ήδη κάνει τα πρώτα τους βήματα και καταφέρνουν να “χωθούν” στη σκηνή με τον πρώτο τους δίσκο, “The Sickness”. Και μαντέψτε, οι πρωτεργάτες του nu κυκλοφορούν το “Untouchables”, ο λόγος για τους Korn και οι Deftones έχουν ήδη προκαλέσει πανικό με το “White Pony”. Άμα δε πιάσω στο στόμα μου μπάντες όπως οι Slipknot και οι System Of A Down τότε δε θα τελειώσουμε ποτέ. Κάπου, ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορεί εκείνος ο δίσκος που κατά την ταπεινή μου γνώμη προκαλεί τις περισσότερες μπάντες να γυρίσουν τον ήχο τους σε κάτι διαφορετικό, άλλοτε λατέρνα-tive, άλλοτε πιο metal. Μιλάω προφανώς για το “St. Anger” (σ.σ.: είπε κανείς “Των Ποιών?”?). Έχοντας όλος ο κόσμος ακούσει αυτό το δίσκο, και οι μπάντες, βλέποντας το κράξιμο που έφαγε, η σκηνή αρχίζει σιγά-σιγά να εξαφανίζεται..
Αμάν, μόλις αντελήφθη πως δεν είμαστε στο 2002-2003, αλλά στο 2010!!! Καλά γιατί δε με διορθώνει κανείς? Κι εγώ αυτό που ακούω τόση ώρα τι είναι?? Rejection και “Hollow Prays”, μια δουλειά που απλά άργησε μια Χούντα να κυκλοφορήσει, ίσως και παραπάνω. Πραγματικά δηλαδή, το “Hollow Prays” αν είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα λίγο πριν το 2000 ώστε να προλάβει να ζήσει την απόλυτη δόξα μέχρι το 2003, όλα θα’ταν τέλεια.
Η αλήθεια να λέγεται, η δουλειά είναι άκρως προσεγμένη, αν εξαιρέσει κανείς τα κομμάτια που είναι βασισμένα σε άλλα διάσημα (από τις μπάντες που προανέφερα), δυστυχώς αυτά τα κομμάτια είναι πολλά, αρκετά ώστε να ξενερώσουν κάποιον που κάθεται και το ακούει προσεκτικά για να το “κρίνει”. Δηλαδή και καλός ήχος υπάρχει, ενώ και ο τρόπος με τον οποίο συνδέουν τις μπάντες που τους επηρέασαν είναι κατά κάποιον τρόπο τινά, αξιοζήλευτος.
Ένα τελευταίο αρνητικό-κλασσικό πια για την Ελλάδα-στα φωνητικά, κατά τη διάρκεια των χαμηλών και μπάσων, τα αγγλικά σκοτώνουν ακόμα και Αυστραλό!
Απλά καλή πρώτη δουλειά.
Βαθμολογία: 58/100

Review on Raw In Sect - Promo 2010

Μάθημα μαγειρικής! Δημιουργία ευκολοχώνευτου promo, γαρνιρισμένο με τα καλύτερα υλικά. Υλικά χρήσης : δισκογραφία των Atheist και Cynic, riff-ολογία Death και groove από late-Annihilator.Τρίβουμε φλούδα από 2 progressive περάσματα των Nevermore (κατά προτίμηση από την πρώτη τους περίοδο)και μετά από το κλασσικό χτύπημα υπό τους ήχους των Pantera, το πετάμε στον φούρνο….
Κι αφού το έχουμε ξεχάσει στο φούρνο επειδή έχουμε σπάσει το κεφάλι μας υπό τους ήχους του promo των Raw In Sect, για την επερχόμενη πρώτη επίσημη δισκογραφική δουλειά “Red Flows”, το οποίο απλά γαμάει, βγάζουμε το καμένο αποτέλεσμα από το φούρνο, και το πετάμε λόγω επιρροής του “Wall Of Greed”. Κομματάρα απλά.
No more words, time to cook again!

Βαθμολογία : 88/100

Review on Avith - Heir Of Agitation

Η πρωτεύουσα του Εβραϊκού βασιλείου Edom (σ.σ. : Κοντά στο σημερινό Ισραήλ, βάσει σημερινού χάρτη) έμελλε να δώσει το όνομα της στην ελληνική μπάντα των Avith. Μία ακόμα μπάντα με θηλυκή ύπαρξη πίσω από το μικρόφωνο, είπαμε άργησε η Ελλάδα μερικά χρονάκια. Παρόλα αυτά, από την πρώτη στιγμή που είχε τύχει να ανακαλύψω την εν λόγω μπάντα, κάτι μου έκανε το κλικ. Λίγο διαφορετικές συνθέσεις από τις κλασσικές με γυναίκα μπροστά. Όχι τόσο ατμοσφαιρικό, αλλά πιο metal, με έντονα progressive στοιχεία, τα οποία ανά τακτά διαστήματα παρεμβάλλονται από jazz/funk διαθέσεις, που έχουν σκοπό να δώσουν ένα άλλο χρώμα, όχι τόσο σκοτεινό στην μουσική τους διάθεση (σ.σ.: Πρόσεξε κανείς το επίπεδο λεξιλογίου? Ανδρέας - Λεξιλόγιο σημειώσατε 1 ημίχρονο, 1 τελικό και Over!)
Σίγουρα με κέρδισε το “Heir Of Agitation”, πολύ περισσότερο από άλλες κυκλοφορίες της εταιρείας όπως επίσης και πολύ περισσότερο από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες, εξαιρουμένης μίας φυσικά που δε χρήζει(!!!) αναφοράς. Οι Avith μπορούν άνετα να χτυπηθούν με άλλα δυνατά ονόματα της ελληνικής σκηνής, πάντα από τον ίδιο περίπου χώρο, και ίσως αν φρόντιζαν και καλύτερα το θέμα promotion του δίσκου και των συναυλιών τους τα πράγματα για την μπάντα θα’ταν πολύ καλύτερα, καθώς οι συνθέσεις σίγουρα σε τραβάνε από το χέρι και σε κάνουν να σταματήσεις να φαντασιώνεσαι πως μπορεί να είναι αυτή που τραγουδάει (σ.σ. είπε κανείς ότι δεν το έχει κάνει ποτέ του? Α, είπα…). Το progressive έχει πολλές μορφές, αλλά καλό θα’ταν να αποφεύγεται ο όποιος συνδυασμός του με nu περάσματα, του χαλάνε την όποια ομορφιά.
Δεν ξέρω αν φταίει το όνομα των Avith ή αν φταίει πως το hit-άκι του “Heir Of Agitation” είναι το “Lilith”, πάντως υπάρχουν και κάποια πανέμορφα ethnic περάσματα, χωρίς να φτάνουν απαραίτητα τα σημεία της υπερβολής, ούτως ή άλλως μιλάμε για έναν δίσκο που περιλαμβάνει έναν πιο νέο ήχο καμουφλαρισμένο από την μελωδική και όχι τόσο γλυκανάλατη φωνή της Ήρας.
Food For Thought: Για τους λάτρεις της μελέτης στίχων και εννοιών, καλό είναι να μελετηθεί το “Lilith”, και αργότερα η ιστορία του στους διάφορους ανατολικούς λαούς.

Υ.Γ.1 : Ένα είναι το κομμάτι που βρωμάει Maiden-ίλα κι άμα σας αρέσει, “Winter”.
Υ.Γ.2: Συμβουλή προς τη μπάντα, όταν βλέπετε πώς υπάρχει άτομο που σας ζητάει να σας παίξει στην εκπομπή του και ζητάει και κάποια κομμάτια ή ακόμα καλύτερα, σας διευκολύνει ζητώντας σας το promo σε ηλεκτρονική μορφή με σκοπό κάποιο review, ώστε να σας μείνουν τα promo για περιοδικά, μην τον γράφετε τόσο. Ένας χρόνος πέρασε πια! Ευχαριστώ!

Βαθμολογία : 83/100

Review on Aenaon/Satanochia - A Parallel Zoetrope (Split)

Ω Θεε! Λάθος έκφραση, οι black metallers προσβάλλονται! Τι κομμάτι είναι αυτό που κυκλοφόρησε και έφτασε στα χέρια μου? Η μπάντα δήλωσε πως ήρθε να σαρώσει μετά και από το split. Ο λόγος για τους Θεσσαλούς Aenaon, οι οποίοι μετά το τρομερό εκείνο E.P. “Phenomenon”, κυκλοφόρησαν και το splitάκι με τους Ρουμάνους Satanochio με τίτλο “A Parallel Zoetrope” και ο κόσμος μας πλέον είναι πολύ καλύτερος. Μπορεί να μην είμαι απόλυτος γνώστης του black metal, μιας και τα ακούσματα μου είναι πολύ συγκεκριμένα στο χώρο αυτό, παρόλα αυτά, μπορώ να ξεχωρίσω το heavy black metal με τα εμφανή epic στοιχεία στον τομέα του συναισθήματος, μέσα από το “I, Tyrant” των δικών μας Aenaon. Η παραγωγή πραγματικά τσακίζει κόκκαλα, κάνοντας το κομμάτι να ξεχωρίζει δίπλα στο “Crimson Grim” των Satanochio, με το πιο avant-garde black. Το μόνο σίγουρο είναι πως το “Crimson Grim”, είναι πολύ κοντά σε κλασσικά κομμάτια του χώρου, κάνοντας τη μπάντα μια άκρως ανερχόμενη δύναμη, εγώ παρόλα αυτά αυτά τα φωνητικά του avant-garde black metal ΔΕ ΜΠΟΡΩ να τα ακούσω. Μου φέρνουν στο μυαλό ελληνικό αναρχοπάνκ! Σαν να μου φαίνεται πώς τους ξέφυγε μέσα από το “From Beyond”.
Τα μάτια σας ανοιχτά για τους Aenaon. Έχουν πολύ μέλλον μπροστά τους, με τρομερές ιδέες και μεγάλη όρεξη για δουλειά!
Βαθμολογία : 88/100

Review on Inmost Ego - When Roses Fall (E.P.)

Έχει αλήθεια νόημα να ασχοληθώ πια με τα ομιλούντα αγγλικά των Ελλήνων? Όχι ε? έχει νόημα να σχολιάσω πόσα χρόνια πιο αργή είναι η επιφοίτηση των ελληνικών μουσικών, όντας πιο αργοί κατά 5-10 χρόνια με την υπόλοιπη μουσική βιομηχανία? Ούτε? Τι να σχολιάσω τότε αρνητικά για να τα ακούσω μετά κι εγώ με τη σειρά μου?
Inmost Ego, η μπάντα ολίγον τι γνωστή στους αναγνώστες του Metal Hammer Ελλάδος, λόγω της τιμητικής διάκρισης, που έλαβαν, ως demo του μήνα πριν 2 χρονάκια στο τεύχος Νοεμβρίου για το “A Moment Before”. Όλα καλά μέχρι τότε. Έλα μου όμως που μπήκε new vocalist, και μαντέψτε…γυναίκα! Ξαφνικά στην Ελλάδα έχουμε 20 μπάντες με γυναίκα στα φωνητικά. Δεν είναι κακή, αλλά σίγουρα δεν είναι και καμιά ιδιαίτερη. Η μπάντα πιστή στα πιο dark/λατέρnative στοιχεία των Paradise Lost με το ατμοσφαιρικό/goth στοιχείο να κυριαρχεί μέσω των πλήκτρων. Ούτως η άλλως όλα τα παραπάνω συνδυάζονται διαρκώς μεταξύ τους πλέον. Η παραγωγή είναι απλά καλή, δίνοντας στην μπάντα έναν καλό ήχο και βοηθώντας την, στην ατμόσφαιρα που προσπαθεί να βγάλει μέσα από το νέο της E.P. “When Roses Fall”. Όσον αφορά τα γυναικεία φωνητικά, δεν είναι τα κλασσικά μελωδικά και χαρουμενιάρικα, αλλά συνδυάζουν τα screamy brutal αν μπορώ να τα ονομάσω έτσι, με τα “μουντά” και χαμηλά! Οπότε συνίσταται σε όσους φίλους του ατμοσφαιρικού ήχου με πολλά στοιχεία από Paradise Lost και Anathema.
Καλό είναι πάντως να ψάξετε λίγο το “When Roses Fall”, σίγουρα δεν είναι χάσιμο χρόνου, και δώστε και λίγη σημασία στο “Part Of Me”. Ευχαριστώ εκ των προτέρων!
Βαθμολογία : 72/100

Review on Warship - The First Wave

Διαδικασία δημιουργίας ελληνικής μπάντας. Επιλέγουμε τα μέλη για τα οποία ελπίζουμε να ξέρουν να χειρίζονται σωστά το μουσικό τους όργανο. Έπειτα συζητάμε τα μουσικά ακούσματα του καθενός προσπαθώντας να καταλήξουμε στην μουσική ταυτότητα της μπάντας. Τι? Τα περισσότερα είναι κοινά ακούσματα? Αλλά διαφορετικής κατηγορίας? Ε δεν πειράζει, θα τα ενώσουμε όλα και θα παίξουμε heavy metal. Επόμενη κίνηση ποια είναι? Μα προφανώς η, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα γίνεται, σύνθεση κομματιών δικών μας. Και στο καπάκι η ηχογράφηση αυτών. Ναι ρε, όσο πιο γρήγορα και φτηνά γίνεται. Θα είναι και πιο cult και obscure ο ήχος μας!
Δεν ξέρω ποιους απογοητεύω, και ούτε με νοιάζει. Κινήσεις σαν αυτή των Αθηναίων Warship, έχω ακούσει άλλες τόσες φορές στην Ελλάδα. Κινήσεις που τείνουν να κρατήσουν στο παρελθόν την Ελληνική metal σκηνή. Με έναν ήχο κασέτας των late 90’s, μια φωνή-προφορά που δεν ακούγεται, και 7 κομμάτια πολύ απλοϊκά για να μπορέσει αυτό να ονομαστεί Heavy Metal. Αυτή είναι η δεύτερη demo κυκλοφορία των Warship με τίτλο “The First Wave” και σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα να προσπεράσετε από δεξιά χωρίς φλάς και με τα μεγάλα φώτα διαρκώς αναμμένα!

Βαθμολογία : 44/100

Review on Nightfall - Astron Black and the Thirty Tyrants

Άραγε πόσους έλληνες μπορεί να αγγίξει η επιστροφή των μεγάλων Nightfall? Και αυτούς που θα καταφέρει να αγγίξει, με τι εντύπωση θα τους αφήσει μετά το πρώτο άκουσμα του “Astron Black and the Thirty Tyrants”? τι ήταν αυτό που τους ξαναέφερε στη σκηνή? Πολλές απορίες που θα απαντηθούν με τον καιρό, αλλά και πολλές διαφορετικές γνώμες ως προς τον δίσκο αυτό. Και αυτό γιατί οι έλληνες μεταλλάδες έχουν ένα μικρό θεματάκι με το μυαλό τους. Δεν ξέρουν που τους πάει απλά! Θα βρεθούν οι κολλημένοι black-άδες, που θα πουν πως ο δίσκος είναι χάλια, θα βρεθούν οι goth-άδες, της μετέπειτα περιόδου των Nightfall και πάλι θα κράξουν. Μένουν αυτοί που απλά αντιμετωπίζουν την κάθε κυκλοφορία χωριστά, και αυτοί που δεν ξέρουν τι είναι το Champion’s League!
Δεν ξέρω τι λέτε οι υπόλοιποι, αλλά για μένα ο δίσκος είναι πολύ καλός. Μπορεί το “Lyssa (Rural Gods And Astonishing Punishments)”, να μην άφησε τις καλύτερες γνώμες για τη μπάντα, όπως, ίσως, και οι προκάτοχοί του (“Diva Futura”, “I Am Jesus”), αυτός όμως ο δίσκος ίσως κεντρίσει περισσότερο το ενδιαφέρον σας. Οι λόγοι είναι πολλοί. Η παραγωγή είναι σίγουρα πολύ καλή, δίνοντας έναν μαγευτικό ήχο στην κιθάρα, αρκετά ογκώδη και βαρύ! Οι συνθέσεις είναι μία αρκετά καλή γέφυρα μεταξύ του παρελθόντος (βλ. “Athenian Echoes” και πίσω) και του παρόντος (βλ. “Lesbian Show”και μετά), φέρνοντας σου πιο πολύ στο μυαλό το “Lesbian Show” με μερικές δόσεις από τα ορχηστρικά-φανταστικά μέρη των Septic Flesh, και δεν έχω την παραμικρή ιδέα άμα υπερβάλλω λέγοντας και Dimmu Borgir. Όλα αυτά τα θετικά είναι που χάρισαν στους Nightfall και το συμβόλαιο με την Metal Blade Records, συμβόλαιο-όνειρο όπως κάποιοι έτρεξαν να σχολιάσουν σε διάφορα forum.
Και γιατί όχι? Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα που ανήκει στους πρωτεργάτες της Ελληνικής metal σκηνής.
Αυτά όσον αφορά τα καλά της κυκλοφορίας αυτής. Να πούμε και τα άσχημα? Μωρέ να τα πούμε. Ο δίσκος δεν είναι και η κυκλοφορία της χρονιάς. Δηλαδή δεν είναι ο δίσκος που θα σε ενθουσιάσει τόσο πολύ ώστε να σοκαριστείς με την επιστροφή των Nightfall. Επιστροφή? Άγνωστη λέξη? Δεν το ανέφερα? Που λέτε παίδες, οι Nightfall βάρεσαν ένα κλείσιμο στο μαγαζί το 2006. βέβαια όλοι μυρίστηκαν επαναδημιουργία της μπάντας μετά το περσινό E.P./συλλογή. Ξεφύγαμε, το θέμα είναι πως με τόσα χρόνια κενό, περίμενα κάτι υπερβολικά καλύτερο, κάτι που θα ξαναέβαζε στο παιχνίδι τους Nightfall, δίπλα στους πρώην συμπαίκτες στην Ά Εθνική (Rotting Christ, Septic Flesh). Αλλά τσάμπα περίμενα, μπορεί κάποια άλλη φορά, σίγουρα όχι τώρα.
Δεν προσπερνάμε, απλά προτιμάμε να συγκρίνουμε με κάτι πιθανώς καλύτερο (σ.σ. : είπε κανείς σίγουρα?)!
Βαθμολογία : 68/100

Review on Karmic Link - Esoterica

The Rain I Bleed, Luna Obscura, Elysion, η γυναικεία τριάδα που έχει κάνει ένα πάρα πολύ καλό “κύκλωμα” στην ελληνική σκηνή. Κι αυτό επιτυγχάνεται με το πάθος και την αγάπη σε αυτό που κάνεις, δηλαδή τη μουσική. Ένα τέτοιο άτομο είναι και η Μίνα Γιαννοπούλου, η οποία έχει συνδυάσει το όνομα της με μπάντες όπως είναι οι The Rain I Bleed, Karmic Link, In Heaven, Kinetic, με τις 2 τελευταίες μπάντες να μετράνε μικρότερο χρόνο παραμονής.
Εδώ τη συναντάμε με τους Karmic Link, στην πιο πρόσφατη κυκλοφορία της μπάντας, “Esoterica”, κυκλοφορία Μαρτίου, η οποία μόλις τώρα έφτασε στα χέρια μου, δεύτερη κυκλοφορία, με πολύ δυνατά ονόματα στο line up! Για δώστε βάση παρακαλώ, Στάθης Κάσσιος (Ποιος φώναξε Nightfall?), Μάνος Μάτσος (είπε κανείς Spitfire,Marauder και Guardian Angel?), Ηλίας Κοσκόρης (από πού άκουσα Wolfcry και Dark Nova?) και τελευταίος και καταϊδρωμένος στον τερματισμό καταφτάνει ο Αλέξανδρος Σταύρακας (φώναξε κανείς Guardian Angel?). Καλό line up ε? Και τι πιστεύετε πως παίζουν δηλαδή οι Karmic Link? Για να μη σπάσει το κεφάλι κανενός από την πολύ σκέψη και έχουμε και θύματα πολέμου, ένας περίεργος συνδυασμός progressive με gothic ατμόσφαιρα, με μελωδικά φωνητικά, γυναικεία προφανώς.
Όμορφες συνθέσεις, απλές όμως, δίνοντας του μια όχι και τόσο ευχάριστη διάθεση για άκουσμα μέχρι και το τέλος. Και σε αυτό συμβάλλει και η μικρή διάρκεια των κομματιών, κάνοντας να σκέφτεσαι την κλασσική ατάκα περί ραδιοφωνικών τραγουδιών.
Σίγουρα τα κομμάτια ακούγονται πολύ ευχάριστα, ειδικά με τη βοήθεια της ζεστής φωνής της Μίνας, απλά δεν ξέρω πόσοι εκτός του κυκλώματος, θα μπορέσουν να ακούσουν ολόκληρο δίσκο. Πάντως για τις φίλες αναγνώστριες που πρόσκεινται σε γυναικεία μελωδικά-αιθέρια φωνητικά, ας περάσουν! Ίσως, λέω ίσως, να σας ταίριαζε στο νου, πιο πολύ με τους Elysion. Πολύ καλύτερα θα’ταν τα πράματα άμα απέφευγαν την τόση εκτενή χρήση πλήκτρων, που από ένα σημείο (σχετικά νωρίς συναντάται αυτό το σημείο) και μετά κουράζουν!

Βαθμολογία : 66/100

Υ.Γ. : μόνο εγώ σκέφτηκα (σ.σ. : χαχα, λέμε τώρα…) ακούγοντας το “Whispers On A Breeze”, το heavy metal κομμάτι της Δέσποινας Βανδή “Υπάρχει ζωή”?

Review on Accelerator - Demo (2010)

Αμερικάνικο speed/power metal στην Ελλάδα. Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι η ταμπέλα αυτής της μπάντας που σίγουρα έχει μέλλον, και το έχει αποδείξει με τα ουκ ολίγα live. Πλέον μακριά από τον , ΚΑΚΩΣ, φορεμένο τίτλο του thrash και τη συμμετοχή σε live με thrash μπάντες, οι Accelerator, μετά από 3 χρονάκια underground ύπαρξης, κυκλοφορούν το πρώτο demo τους, με ΔΩΡΕΑΝ διανομή!
Έχοντας ήδη παρακολουθήσει 3 φορές live τα παιδιά, μπορώ σίγουρα να αποθεώσω τον κιθαρίστα της μπάντας, Nicholas Adam, του οποίου η σκηνική παρουσία, σε παραπέμπει σε έναν ΚΑΥΛΩΜΕΝΟ metal-ά! Και το λεξιλόγιο δεν είναι τυχαίο. Αν κάποιος από σας δεν έχει ακούσει ακόμα κάποιο από τα κομμάτια, να σπεύσει ΑΜΕΣΑ! Μέσα από μια καλή παραγωγή, ο ήχος της κιθάρας, η βιαιότητα πάνω στα drums, καθώς επίσης και το γεγονός ότι ακούμε μπάσο (μιας και στις περισσότερες δουλειές ελληνικών group, δεν ακούμε!), σε συνδυασμό με την high-peak φωνή του ex-Turbulence, Mike Lee, το demo των 3 κομματιών είναι τρομερό.
Σίγουρα δε μπορεί να είναι αντιπροσωπευτικό για το μέλλον της μπάντας, αλλά είναι ένα πολύ καλό βήμα, για κάτι πολύ καλό. Καλό θα’ταν για τους άμεσα ενδιαφερόμενους να δώσουν μεγάλη προσοχή στο “Higher Than The Sky”, το οποίο είναι/θα γίνει σήμα κατατεθέν για τη μπάντα.
Μεγάλη προσοχή, λέγοντας high-peak φωνή, δεν εννοούμε άμεσα κάποια τρομερή φωνή. Μιλάμε για μια, απλά καλή φωνή, που σίγουρα θέλει πολύ δουλειά ακόμα για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην μουσική αυτή!
Βαθμολογία : 78/100

Review on Psycho Choke - Unraveling Chaos

Κι όμως πέρασαν 10 χρόνια από την εμφάνιση των “δεν-έχουμε-ταμπέλα” Psycho Choke, αφήνοντας μας σε αυτήν την δεκαετία μόλις τον δεύτερο τους δίσκο. Δίσκος που θα τους ανεβάσει σε παντελώς άλλο επίπεδο από ήδη αρκετά υψηλά για τα δεδομένα της Ελλάδας.
Οι Psycho Choke, περιλαμβάνουν επιρροές από όλες τις πλευρές, ξεκινώντας από τις πιο ακραίες, τύπου hardcore-metalcore, και καταλήγοντας σε πιο metal, τύπου thrash-groove. Και αυτές τις επιρροές τις έχουν βάλει μέσα σε μια κατσαρόλα και έχουν ξεκινήσει να ανακατεύουν, προσθέτοντας τα απαραίτητα μπαχαρικά ώστε να βγει το τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα και να το βάλουν στα πιάτα των υπολοίπων, να λάβουν την πρώτη κουταλιά…μμμ, ΓΑΜΑΕΙ…Αυτή είναι η πρώτη λέξη που βγαίνει από το στόμα μου, μετά την πρώτη κουταλιά. Μετά από 41:38, φανταστείτε ποια θα μπορούσε να είναι η πρώτη μου ερώτηση… “Έχει κι άλλο?” “Μα, βέβαια, ορίστε..”, και πάμε για επ-ανακρόαση!
Το “Unraveling Chaos” περιλαμβάνει όλες εκείνες τις επιρροές που προανέφερα θέτοντας τον πήχη εξαιρετικά υψηλά για τις μπάντες που ακολουθούν τον ίδιο - ή έστω παρόμοιο – δρόμο, και ειδικά η Θεσσαλονίκη έχει πολλές τέτοιες (SHC anyone?). Το “Unraveling Chaos”, είναι ο δίσκος που δεν έβγαλαν (σ.σ.: και αν συνεχίσουν να αφήνουν τον Corey Taylor να έχει άποψη ως προς τη μουσική, δε θα βγάλουν ποτέ!) οι Slipknot. Είναι ο δίσκος που έχει στρώσει χαλάκι στους Madball, και Pro-Pain, για να ξέρει που ακριβώς πρέπει να πατήσει. Είναι οι φυσικοί συνοδοιπόροι των Agnostic Front, καθώς και οι τελευταίοι έχουν μελοποιηθεί αρκετά!.
Και απλά για να σας παροτρύνω να ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ και όχι να κατεβάσετε, και επειδή ξέρω τι “σούπες” είναι κάποιοι, υπάρχουν μέσα συμμετοχές των Gus G., Marios Iliopoulos, Jacob Hansen, Olof Morck.

Βαθμολογία : 82/100

Review on Dustynation - Echoing Lullabies (2010)

Κλείνουμε το στόμα, σκουπίζουμε τα σάλια που έμειναν στο πηγούνι…ωραία, πατάμε κι ένα σφουγγάρισμα το πάτωμα που έχει γίνει λίμνη και ξεκινάμε από την αρχή!
Καλησπέρα, είμαι ο Ανδρέας, και μόλις τελείωσα…να ακούω για 7η συνεχόμενη φορά το “Echoing Lullabies”. Τα όσο είπα παραπάνω, είναι αυτά που προκλήθηκαν μετά από τόση ώρα ακούσματος. Ένα ακόμα prog μεγαλείο ερχόμενο από την Ελλάδα, που ακούει στο όνομα Dustynation, το οποίο περιλαμβάνει ατμοσφαιρικά περάσματα, καθαρά μελωδικά φωνητικά με μια δόση μελαγχολίας (σ.σ.: Pain Of Salvation κανείς?), ενώ και τα πιο harsh, άγρια και μεταμορφωμένα σε πιο evil, φωνητικά, δίνουν μια άλλη ομορφιά στις συνθέσεις.
Υπάρχουν βέβαια οι στιγμές που σκέφτομαι, “Δε μπορεί αυτό να είναι Ελληνικό”, καθώς το μόνο που μου έρχεται στο νου είναι όλη η υπόλοιπη Ευρώπη, ενώ υπήρχαν αρκετά σκοτεινά σημεία του δίσκου, που φώναζαν My Dying Bride. Πολλοί είναι αυτοί που μίλησαν για Opeth, αλλά επειδή ποτέ μου δεν ασχολήθηκα, δεν έχω γνώμη. Εννιά κομμάτια καλογυαλισμένης παραγωγής, ερχόμενης εκ Σουηδίας, από τα Abyss Studios, του Jonas Kjellgren των Scar Symmetry, μέσης χρονικής διάρκειας 6μιση λεπτών.
Ο δίσκος είναι πιο πολύ σκοτεινός και βαρύς παρά λαμπερός και ταχύς όπως συνηθίζεται στα περισσότερα prog σχήματα, με αρκετά απλά μουσικά μέρη χωρίς κάποια ιδιαίτερη τεχνική πλευρά, κάνοντας το ακόμα πιο εύκολο στο αυτί και την καρδιά του μέσου ακροατή.
Όπως ακριβώς μίλησαν σε μένα, κι όπως ακριβώς πιστεύω πως θα μιλήσουν σε εσάς! Συγχαρητήρια που κατάφεραν να κάνουν τέτοια εκπληκτική δουλειά και να την κυκλοφορήσουν μόνοι τους, αν και σίγουρα και αυτή η μπάντα, όπως και άλλες ελληνικές, έπρεπε να έχουν μια δισκογραφική στέγη!! Δεν υπάρχει περίπτωση να σας προτείνω κομμάτι, όλο το “Echoing Lullabies”, θέλει ΛΙΩΣΙΜΟ!!

Βαθμολογία : 82/100

Review on Ragenheart - Ragenheart (2010)

Νιώθω σα να πέρασαν 10 χρόνια από τη στιγμή που έπιασα για πρώτη φορά δισκάκι που να γράφει επάνω Ragenheart (σ.σ.: ε, σιγά, οι μόνοι που κατάλαβαν το πότε πέρασαν αυτά τα 4 χρόνια από το “In The Name Of God” είναι μόνο οι φανατικοί οπαδοί τους, ΠΑΡΩΝ!). Να’μαστε ειλικρινείς, τα πάντα έδειχναν να κινούνται με τρομερά αργούς ρυθμούς, πάλι καλά που είχαμε τα live και τα support σε underground ονόματα του εξωτερικού, που ερχόντουσαν για συναυλίες. Δηλώνω ωστόσο χαρούμενος με τη νέα αυτή κυκλοφορία των Αθηναίων Ragenheart, ομότιτλη, καθώς μου φέρνει στο μυαλό τη μπάντα στα live της, ως προς το πάθος.
Το “Ragenheart” είναι ένας καθαρά progressive metal δίσκος με αρκετές πινελιές heavy/power στοιχείων, φέρνοντας σας κυρίως στο μυαλό, μπάντες όπως οι Conception, οι Kamelot, οι Evergrey, ενώ πιστεύω δε θα είναι λίγοι αυτοί που θα σκεφτούν πως έχουν αρκετές επιρροές από τους Black Sabbath κατά την Dio, και ακόμα περισσότερο Tony Martin, εποχή, ενώ και οι Queensryche πρέπει να έχουν βάλει το χεράκι τους. Δύσκολο πράμα να λες τις επιρροές κάποιων συγκροτημάτων, πάντως όλα τριγυρνάνε κάπου εκεί, οπότε για τους οπαδούς των παραπάνω, σίγουρα συνίσταται!
Ο δίσκος αποτελείται από 9 κομμάτια, άκρως προσεγμένα, με πολύ καλή παραγωγή και ελαφρώς “σκοτεινή”, εκ των οποίων, τα 5 είναι από το demo του 2006, ένα εισαγωγικό στο τρομερό “Black Gold”, και ερχόμαστε στη δυσάρεστη θέση να πούμε πως, ουσιαστικά, έχουμε να μιλήσουμε για 3 νέα κομμάτια. Το θεωρώ υπερβολή, το γεγονός πως χρειάστηκαν 4 χρόνια για να μας δώσουν 3 μόνο νέα κομμάτια, είχα την ελπίδα πως θα’ταν έστω 5, με αυτήν έμεινα. Τα 3 καινούρια κομμάτια είναι τα : “Illusion Of Life”, “Black Gold”, “Talos”. Τρομερές συνθέσεις και τα 3 τους, που δεν ξέρω ποιο να προτιμήσω ως αγαπημένο. Ενώ ανέκαθεν ήμουν τεράστιος οπαδός του “The Amulet”, αρχίζουν να κονταροχτυπιούνται δίπλα του, “Black Gold” και “Talos”.
Για αυτούς που θα επιλέξουν να αγοράσουν το “Ragenheart” καλό θα’ταν να ρίξουν ένα πολύ καλό βλέφαρο στους “στίχοι”, πολλά γράμματα με βαθύτατο νόημα, νόημα που είναι πιο εύκολο να αντιληφθείς, ακούγοντας το εκάστοτε τραγούδι. Πάντως είναι σίγουρα πρόταση προς αγορά, γι’αυτό σπεύστε!

Review on Fiat Lvx - Firstborn (2010)

Μη μπερδεύεστε, δεν είναι οι Άγγλοι gay-ιδες Fiat Lux, αλλά οι δικοί μας, Fiat Lvx. Ναι, ναι, προφέρεται το ίδιο, απλά η μπάντα επέλεξε τη λατινική της γραφή, και καλά έκανε, αποκτά μια άλλη μαγεία.
Πρώτη απόπειρα για τους Αθηναίους progressive-άδες, με αυτό τους το E.P. “Firstborn”. Κινούμενο εξολοκλήρου στο χώρο του μελωδικού prog, αυτού με τα πολλή πλήκτρα, φέρνοντας στο νου μου τους Symphony-X με πιο μελωδικά-μαλακά φωνητικά, όπως επίσης και τους άλλους τρομερούς Αμερικάνους, Shadow Gallery (σ.σ.: προφανώς επί Mike Baker (R.I.P.)). Γενικώς έχω την αμυδρά (!!!) υποψία, πως αυτή η μπάντα τρέφει μια ιδιαίτερη αγάπη προς τον Αμερικάνικο ήχο του prog.
Τα 5 κομμάτια που μας προσφέρουν, δείχνουν αρκετά δουλεμένα, και γεμάτα έμπνευση, κάτι που μπορούμε να το δούμε επίσης στα δύο μεγάλα, σε διάρκεια, κομμάτια του E.P., “Waves Of Time”, “Atlantis”.
Κι ενώ δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα με το θέμα παραγωγής, καθώς ο ήχος είναι αρκετά καθαρός και “γυαλισμένος”, έχω σίγουρα παράπονο στη χρήση των πλήκτρων, ή μάλλον την υπερβολική χρήση αυτών. Καθώς άκουγα και ξανάκουγα το E.P., συνειδητοποιούσα πως κάτι με ενοχλούσε τρομερά στο αυτί, και αυτό είναι πως τα πλήκτρα δε σταματάνε καθόλου να χρησιμοποιούνται, ακόμα και σε solo. Και πιο πολύ ενοχλούμαι, γιατί συνεχώς άκουγα αυτά τα σημεία στο μυαλό μου με κάποια κιθάρα, και με τα πλήκτρα σε έναν πιο συνοδευτικό χαρακτήρα, αλλά αυτά είναι επιλογές δικές τους, οπότε δε μπορώ να επέμβω.
Κλείνοντας, μια ακόμα παρατήρηση, τα φωνητικά σίγουρα μπορούσαν να δουλευτούν παραπάνω.
Σε όσους ζητήσετε το εν λόγω “Firstborn” από τη μπάντα, δώστε προσοχή στο τελευταίο κομμάτι, “Atlantis”, απλά μεγαλειώδες!

Βαθμολογία : 70/100

Review on Dexter Ward - Antarctic Dream (2010)

Dexter Ward, η φυσική συνέχεια των Battleroar, των παλιών κλασσικών album, που όλοι αγαπήσαμε κάποτε. Η μπάντα που μόλις κυκλοφόρησε ένα βινυλιακό E.P., έτοιμο να σαρώσει, όσους προλάβουν και το πάρουν χαμπάρι. Ο λόγος για το “Antarctic Dream” το οποίο περιλαμβάνει τα 3 κομμάτια του demo της μπάντας, καθώς και μια διασκευή στο “Go It Alone” των Cirith Ungol, ζωντανά ηχογραφημένη, από την εμφάνιση της μπάντας στο Up The Hammers Festival.
Κλασσικό, ατόφιο Heavy Metal, είναι οι μοναδικές λέξεις που μπορούν να περιγράψουν αυτόν τον δίσκο, ο οποίος συνθετικά θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει πριν από μια 25ετία ίσως!
Έχοντας ένα εντυπωσιακό εξώφυλλο, ο δίσκος ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς-“Antarctic Dream”. Ένα κομμάτι καθαρά παρμένο από τις αμερικάνικες επιρροές των μελών του συγκροτήματος, με μία (μην πω και δύο) πινελιές από αμερικάνικη επικούρα (σ.σ.: επίπεδο λεξιλογίου σου λέει μετά) βασισμένη σε απλά και πιο βαρύτονα riffs και με ένα άκρως ανεβαστικό σόλο στο τέλος του κομματιού.
Ακολουθεί το πιο, πιασάρικο ίσως, από πλευράς ρεφραίν, “Youngblood” και πιο “απλό” από πλευράς ακούσματος, παρόλα αυτά, για όσους έχουν δει τους Dexter Ward live, ξέρουν πως το κομμάτι αποκτάει μια άλλη ομορφιά, λόγω της συνοδείας του κοινού στα φωνητικά
Και επειδή η αλητεία στη μουσική είναι εμφανής, σας δίνουμε και το αλήτικο και πιο μάγκικο “Double Dragon”, το οποίο μου ήρθε σαν πιο βρετανικό, όχι απαραίτητα N.W.O.B.H.M. απλά πιο βρετανικό.
Στην τελική όλα τα κομμάτια έχουν μια έντονη μυρωδιά από τους θεούς Iron Maiden ειδικά το “Double Dragon”, με το συναυλιακό του κλείσιμο. Για τη διασκευή δεν έχω σκοπό να σας πω κουβέντα, όσοι δεν το ακούσατε live απλά χάσατε μεγάλο μέρος της μαγείας.

Βαθμολογία : 76/100

Review on Crystal Tears - Generation X (2010)

Μετά από σχεδόν 1.5 χρόνο, κατάφεραν οι Θεσσαλονικείς Crystal Tears να βρουν δισκογραφική στέγη ώστε να κυκλοφορήσουν τη νέα τους δουλειά που έχει τίτλο “Generation X”. Πολυαναμενόμενο από τους fans της μπάντας (και όχι μόνο) καθώς υπήρχαν ήδη οι φήμες πως είναι βασισμένο σε παλιά demo της μπάντας. Αληθεύει και έχει γίνει μάλιστα με έξυπνο τρόπο και με εντελώς διαφορετικό ήχο. Και για αυτό “φταίνε” πολλοί. Με τι να ξεκινήσω? Παραγωγή του R.D. Liapakis (δε νομίζω να χρειάζονται συστάσεις!), φωνή από τον Ian Parry (Vengeance, Elegy, Infinity Overture κ.α.) και μια μπάντα άκρως παθιασμένη! Βέβαια είναι και εκείνοι που δυσανασχέτησαν με τον ήχο της μπάντας (βλ. πρωτοδισκάκιας!), ωστόσο πιστεύω πως έχουμε να κάνουμε με μια πολύ καλή δουλειά από κάθε πλευράς! Μουσική, εξώφυλλα, video clip, σε όλα παρατηρείται να έχουμε να κάνουμε με άκρως επαγγελματική δουλειά, τόση που σπανίζει στην Ελλάδα.
Για πάμε όμως να μελετήσουμε εκτενέστερα το “Generation X”. Ένας δίσκος που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μπάντες του εξωτερικού, με έναν πιο σκοτεινό ήχο και πιο βαρύ (κλασσικός ήχος Liapaki). Ο δίσκος αποτελείται από 10 κομμάτια, εκ των οποίων σχεδόν τα μισά είναι βασισμένα σε παλιότερες demo κυκλοφορίες (σ.σ. όλο το “Promoworks” είναι εδώ) σε heavy/power κατευθύνσεις με μια μικρή speed διάθεση, θυμίζοντας μου πολλές φορές τους Γερμανούς Rage. Για τους πιο “ψαγμένους”, που γνωρίζουν τι εστί “Rock Until We Fall”, θα το βρουν και αυτό ανάμεσα στα κομμάτια, ελαφρώς πειραγμένο και προφανώς με τον Ian Parry (Γιάννης Πάριος είπατε??)στα φωνητικά να το ανεβάζει απίστευτα δυναμικά από μόνος του.
Για εκείνους που ψάχνουν κάποια κομμάτια σε κάθε δίσκο για να κολλήσουν, εκτός από το προαναφερθέν, μεγάλη προσοχή πρέπει να δοθεί και στο ευκολομνημόνευτο “Heroes”, στο πιο συναισθηματικό “Crystal Tears”,ενώ η demo έκδοση του κομματιού έχει πλέον γίνει “Generation X” και το “Slaves Of Time” εδώ το βρίσκουμε ως “Flesh ‘N’ Bone”. Κατά τη δική μου ταπεινή άποψη ακούγονται πλέον πεντακάθαρα και γυαλισμένα και σαφώς με καλύτερη φωνή και προφορά δίνοντας στα κομμάτια άλλη αξία.
Καταλήγουμε λοιπόν πως οι άμεσα ενδιαφερόμενοι του είδους (heavy/power με μια μικρή speed διάθεση είπαμε!!), πρέπει να κινηθούν προς τα δισκοπωλεία στις 18 Ιουνίου. Συνίσταται ανεπιφύλακτα!
Βαθμολογία 8/10

Review on Everfailed - Biological Order (2010)

Καλό είναι να βλέπω νέους μουσικούς να μην κάθονται σε ησυχία και να προσπαθούν διαρκώς για τη μουσική-μπάντα τους. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και οι Κρητικοί Everfailed, άτομα τα οποία είχα τη χαρά να γνωρίσω και από κοντά, μετά και την από κοινού συμμετοχή μας στο Prog And Run Fest 2009. κάπου εδώ πιστεύω πως αξίζει να αναφέρω ότι μιλάμε για ΜΕΓΙΣΤΑ τρελοκομεία.
Μετά από πολύ δουλειά και πολλά live/support, είναι πλέον έτοιμοι να μας παρουσιάσουν το τεχνικό τους death metal με τα πιο core στοιχεία, σίγουρα με έναν ήχο της δικής μας δεκαετίας. Μπάντες όπως οι Mnemic, Meshuggah, Lamb Of God, καθώς και γενικότερα ο σουηδικός ήχος στα πιο death χρόνια και όχι τόσο στα σημερινά μελωδικά, σίγουρα ανήκουν στις επιρροές των Everfailed. Το demo/e.p. “Biological Order” περιλαμβάνει 4 κομμάτια, χείμαρρος, διαθέτοντας πάθος και δύναμη καθώς επίσης ευδιάκριτο είναι, το πόσο φρέσκοι ακούγονται, κάτι για το οποίο φταίει ομολογουμένως η πολύ καθαρή παραγωγή.
Αν πάντως έπρεπε να βρω κάτι αρνητικό στη δουλειά των παιδιών, ενώ είμαι γενικώς εναντίον της χρήσης των πλήκτρων, εδώ έχει γίνει πολύ καλή και φυσιολογική χρήση τους, υπήρξαν παρόλα αυτά σημεία, στα οποία θα προτιμούσα να ακούσω πιο δυνατά μια κιθάρα, αλλά αυτά είναι προσωπικά κολλήματα. Ειδική μνεία μάλλον πρέπει να γίνει στο κιθαρίστα και βασικό συνθέτη της μπάντας, Γιάννη, ο οποίος παρά το νεαρό της ηλικίας του, δείχνει να δουλεύει πάνω στο “εργαλείο” (σ.σ.: ΚΙΘΑΡΑ εννοώ, ελεεινοί!) του, όπως δε δουλεύουν πολλά νέα παιδιά σήμερα.
Το ευχάριστο είναι πάντως, πως ενώ υπάρχουν κάποιες μελωδικές γραμμές στα κομμάτια τους, δε χρησιμοποιήθηκαν και μελωδικά φωνητικά, και το κρατάει μακριά από το μουσικό κίνημα που τραβάει διαρκώς τους νέους, κρατώντας τους μακριά από πιο metal ήχους.
Συνίσταται ανεπιφύλακτα στους fan του είδους.

Υ.Γ. 1: Απαιτώ νέα αύξηση από τον Metal Holocaust λόγω της εκτενούς χρήσης, εξαιρετικά υψηλού επιπέδου, λεξιλογίου! Ευχαριστώ εκ των προτέρων, δικός σας ειλικρινά…
Υ.Γ.2: Για όσους ασχολούνται με την ελληνική σκηνή, υπάρχει κανείς που να σκέφτηκε τους Echidna??


Βαθμολογία : 80/100

Review on Minuetum - Haunted Spirit (2010)

Και τώρα τι δισκοκριτική να κάνεις? Άλλη για τη μουσική, άλλη για τη φωνή και άλλη για τη φωνή? Δε γίνεται, σίγουρα δε γίνεται, αν και πέρασε από το μυαλό μου… Με τι να πρωτοπιαστείς? Ξεκινάμε από τα γνωστά και τα καλά.
Οι Minuetum είναι ουσιαστικά το παιδί του Δημήτρη Μελίδη (πλήκτρα) και του Δημήτρη Ζαχαρόπουλου (φωνητικά). Με τη συνδρομή και τη βοήθεια των Jason Mercury (κιθάρα,ex-Outloud, Fiat Lux, 5th Element ), Nacho Lopez (μπάσο, Lord Kraven, 5th Element, Seliger), και Νίκου Παροτίδη (drums), αλλά και με τη συχνή βοήθεια του Χαράλαμπου Κατσιώνη (a.k.a. Bob Katsionis), κυκλοφορούν στις 2 Ιουλίου 2010 τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο “Haunted Spirit”, ως αποτέλεσμα 4 demo κυκλοφοριών.
Αυτά για τη μπάντα, πάμε λίγο στη μουσική, η οποία είναι ένα καλοδουλεμένο power metal με αρκετά συμφωνικά στοιχεία, φέρνοντας μου κυρίως στο μυαλό τους Φινλανδούς Stratovarius (σ.σ.: Βλάκα, υπάρχουν και άλλοι που γράφεις για τους Φινλανδούς?? Είπαμε πολλές φορές δε λειτουργεί το ρημάδι). Ίσως το μοναδικό αξιόλογο πάνω σε αυτόν το δίσκο, εξαιρουμένων και των artworks και λοιπών. Γιατί τα υπόλοιπα πονάνε..
Ποια είναι τα υπόλοιπα? Προφανώς η φωνή και η παραγωγή. Και με ποια λογική το λέω, όταν αρχικά έχεις να παρουσιάσεις μία τόσο όμορφη και καλοδουλεμένη μουσική, σίγουρα πρέπει να τη ντύσεις με μία επίσης όμορφη και καλοδουλεμένη φωνή, σαν αυτήν δηλαδή που δεν έχει ο Δημήτρης Ζαχαρόπουλος. Ο λόγος που δε μπόρεσα να ξανακούσω δηλαδή τον δίσκο, ήταν η φωνή. Και μετά τη φωνή έχουμε τον παραγωγό-“δεν είμαι καλά στα μυαλά μου εδώ και μερικά χρονάκια”- Timo Tolkki (ex-Stratovarius (σ.σ.: ναι, οι Φινλανδοί, χαχαχα), Revolution Renaissance). Προφανώς όταν ακούς ένα τέτοιο όνομα, ότι θα είναι υπεύθυνο για τον ήχο, περιμένεις μια άκρως επαγγελματική και καλή δουλειά. Ωραία, περιμένετε…λίγο ακόμα…ακόμα στην αναμονή είστε? Ε λοιπόν κι εγώ. Και φαντάζομαι και οι ίδιοι ακόμα περιμένουν να δουν αυτήν τη δουλειά! Πιστεύω πως αυτά που τους έκανε-προσέφερε στον ήχο, τα βρίσκουν και Ελλάδα και παντού βασικά. Κρίμα την ταλαιπωρία τους!
Για εσάς που έχετε σκοπό να ασχοληθείτε παραπάνω με το δίσκο, ρίξτε ένα καλό αυτί στην εισαγωγή “Sky Minuet” (σ.σ.: Catch the Rainbow είπατε?) στο τρομερό “The Tribe Is Calling” αλλά και στο επικό-φανταστικό, “Eternal Twilight” διάρκειας 10 λεπτών, εν αντιθέσει όλων των υπολοίπων κομματιών που βρίσκονται στα 4 λεπτά!!
Καλή ακρόαση!

Βαθμολογία : 65/100

Review On Winter's Verge - Tales Of Tragdey (2010)

Προσωπικά περίμενα αυτήν την κυκλοφορία πολύ καιρό. Μία πολύ αγαπημένη μπάντα από την Κύπρο είναι και οι Winter’s Verge (η άλλη προφανώς είναι οι Arryan Path) οι οποίοι κυκλοφόρησαν τον τρίτο τους δίσκο με τίτλο “Tales Of Tragedy” από την Massacre Records. Ίσως να φταίει το γεγονός, ότι τώρα βρίσκονται σε μια πολύ μεγάλη εταιρεία, ίσως να φταίει το γεγονός της ηχογράφησης με τον R.D. Liapakis για ακόμα μια φορά, ίσως και οι αλλαγές μελών σε συνδυασμό με κάποια μουσική “ωρίμανση” … δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει, αλλά αυτός ο δίσκος είναι σίγουρα τρομερός. Συνθετικά το Power metal συναντάει το progressive metal και με, σίγουρα, κάποιες πιο heavy επιρροές, καταλήγουμε στο “Tales Of Tragedy”. Όσοι έχουν ακούσει προηγούμενες κυκλοφορίες (και όσοι δεν… ώρα είναι!) θα βρουν ένα πιο σκοτεινό στοιχείο πλέον στη μουσική τους καθώς και τις κιθάρες πιο βαριές. Εδώ είναι που μπαίνει στη μέση ο R.D. Liapakis ( Mystic Prophecy, Valley’s Eve) μουσικός παραγωγός που ανέκαθεν πάντρευε τη μελωδία με το σκοτάδι.
Ο δίσκος αποτελείται από 11 κομμάτια, το καθένα με μια πολύ ιδιαίτερη στιχουργική προσέγγιση. Υπεύθυνος για το στιχουργικό μέρος είναι κατά κύριο λόγο ο George Charalambous, ο οποίος έχει καταφέρει να βάλει σε μια εύθυμη μελωδία, στίχους που μιλάνε πολύ σε καρδία και ψυχή, στίχους που διαβάζοντας τους πολλές φορές παγώνεις αναρωτώμενος “ΤΙ ΛΕΕΙ?!?!?”
Πάντως είχαν την τύχη ο δίσκος να κυκλοφορεί με το πέρας της περιοδείας τους με τους Stratovarius, και συγκεκριμένα 29 Ιανουαρίου. Επίσης ειδική μνεία πρέπει να γίνει σε κάθε μέλος χωριστά για το παίξιμο τους μιας και μιλάμε για άκρως επαγγελματική μπάντα, παρότι νέα στο χώρο!!
Εμείς να τους ευχηθούμε τα καλύτερα, και να ελπίσουμε σε γενικότερη άνοδο της Κυπριακής σκηνής!

Review on Constantine - Shredcore (2010)

Ας είμαστε ειλικρινείς! Θέλω μόνοι σας να δώσετε τις απαντήσεις σας στα παρακάτω ερωτήματα. Τι πληθυσμό έχει η Ελλάδα? Πόσοι από αυτούς δηλώνουν πως ακούνε metal (προσοχή, δεν αναφέρθηκα σε heavy metal και παρακλάδια γενικότερα!!! απλά metal)?? Ωραία, πόσοι από αυτούς όμως ακούνε όντως και στο μέλλον θα παραμείνουν στο metal? Και πάμε στην καλύτερη ερώτηση, μιας και έχουμε φτάσει σε μια πολύ καλή μερίδα του ελληνικού πληθυσμού! Πόσοι από αυτούς είναι guitar heroes (με ή χωρίς προσωπικό δίσκο)??? Ωραία, μετρήστε τους, κάντε τις αναλογίες βάσει των παραπάνω ερωτήσεων, και τώρα γελάστε!

Εγώ προσωπικά βαρέθηκα, όλοι, μα όλοι έχουν προσωπικούς δίσκους. Χωρίς κάτι συγκεκριμένα να με εναντιώνει στην κίνηση του Constantine (κιθάρα,ex-Nightrage, Mystic Prophecy, Descending) που έχει τίτλο “Shredcore“, ωστόσο από την πρώτη στιγμή που έπεσε στα χέρια μου, σίγουρα δεν το είδα με καλό μάτι.

9 κομμάτια γεμάτα μπλιμπλίκια όπως μ’αρέσει να τα αποκαλώ, ένα εκ των οποίων το είχαμε δει και σε videoclip πριν κάτι χρόνια, στα πρώτα βήματα του Katsioni με βιντεοκάμερα (ο λόγος για το “2 Fast 2 Furious”), το οποίο με κάνει να σκέφτομαι πως μάλλον μιλάμε για ιδέες μαζεμένες εδώ και έτη. Σίγουρα πάντως δε μιλάμε για δουλειά που θα σας αφήσει έκπληκτους, ή θα σας κάνει να μείνετε κολλημένοι, μιας και δεν έχει να σας προσφέρει κάτι νέο μουσικά, αλλά και εκτελεστικά εγώ προσωπικά βρήκα 3 κομμάτια όλα κι όλα, ενδιαφέροντα (“Jihad”, “A Tear In The Open”, “A Fine Day To Die”).

Προσοχή, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σαν μουσικός ο Constatine είναι πολύ καλός, απλά αυτή η κυκλοφορία ήταν ανούσια και χωρίς ενδιαφέρον, δηλαδή πιστεύω πως θα’ταν καλύτερο άμα το ακούγαμε με μπάντα-φωνή!

Υ.Γ.: Ερώτηση: πού έχει βασιστεί η εισαγωγή του “A Fine Day To Die”?? Γιατί??

Βαθμολογία : 40/100 (για την πρωτοτυπία)

65/100 (για τη μουσική)

Review on Black Fate - Deliverance (2009)

It’s already been 5 years since the last studio album of this unique band. Black Fate have been “messing” with us since their first demos back in 1992. Since then, 3 demos, 3 studio albums! All these, among many successful gigs.
After quite a few line-up changes, Black Fate have now released, maybe their best album in my opinion. "Deliverance Of Soul" is a full package! It has some great work done in artwork and booklet but it also has some great tracks!! Touching more and more the modern progressive/power sound, the way bands like Kamelot (though I think it’s more Conception), Redemption, Queensryche (in their mid-period), along with Lethal and maybe Pyramaze (in their Lance King period) did!
Some may wonder what took them so long…it would be a very good moment to inform that they had their promo given away back in 2007,including “Blood Red Sky”, “If The Silence”, “Dying Freedom”.
There wasn’t such a big difference in the way they sound in promo and album, meaning that the compositions weren’t changed a lot, it was mostly a matter of production! But all this delay was surely for the best for the band, getting a contract with a label, releasing a very good album which has been getting some very good reviews.
The voice of Vasilis Georgiou, also heard in the incredible band of Innosense, has given the band an other vibe, more melancholic more thoughtful, reminding me of Ray Alder.
“Deliverance Of Soul”, definitely recommended to all the Prog/power fans, an album of 10 songs and an intro, is here to remind us that the metal scene in Greece is not just in the 2 big cities, since they come from Larissa!! Personally favorite song is “If The Silence Was Gray” and “Fallen”, maybe the best way to closing this album!

Review on The Silent Rage - Promo (2009)

If there was someone to tell me after 3 years that the band named Silent Rage released an album just magnificent, the only thing I would do is LAUGH! The ones that have in their hands the rehearsal demo of 2006 named “Perished In Flames” should now know that we are talking for a totally new band! Almost new line up, almost new name (now called “The Silent Rage”), and some new songs with much greater sound, are the ones fulfilling the promo of their forthcoming album, that I have in my hands!
Still on the European melodic power metal sound using clear high pitch vocals, and some more “evil” ones! We are hearing a loud and clear, modern and heavy, but most important of all, CLEAN production. Obviously someone in there is influenced by late Stratovarius and as said before, the European power metal scene with a lot of keys used, not of my kind, but used correct and in an appropriate amount!
The promo begins with “Perished In Flames”, already heard in their 2006 demo...
Completely new, and much better with some very catchy rhythms, maybe reminding you sometimes Iron Maiden from the “Somewhere In Time period”.
Next comes “Leading The Legions”, in my opinion the most awkward song... a song that could easily be a metalcore or a progressive song. We have very good melodies but with too much use of keyboards, and the “evil” vocals remind me a lot of all these melodic-death/metalcore groups that have broken into the metal scene the last few years! Also its closing has a very nice solo accompanied with some “touching” on the keys
The following song is “Wings Of Tragedy”, a song that could easily be a Mystic Prophecy one! At least from the “Never Ending” period…That’s what also makes it my personally favorite of the promo! The first minute is a usual intro with solos, keys, but then follows a tremendous chorus. In some may also remind something from the new Sonata Artica album, that is darker and more moody.
The biggest in duration song “Silent Rage” belongs to the kind of songs that start as a mid tempo song and in a moment the whole scenery changes, and the songs turns into a feast of sounds, and right now we are for sure talking for their most progressive moment! I believe it fits them well.
As in their 2006 demo, the one closing the demo is “Litany Of Imprisoned Souls”.
As the rest (except “Silent Rage”) of the tracks, this one’s also waving round 4 and half minutes! For my taste the less touching song we got but not a bad song.
I already said about their very clean sound, something very pleasing for me, since my last sounds from this band were from a rehearsal being recorded! I should not forget to mention that The Silent Rage have recently taken part in the Greek Rock Hard compilation with Greek metal bands, with the song “Leading The Legions”.
I’m not very good with the terms on every kind of music; I just categorize them based on similar sounds, that’s why I would put the The Silent Rage, next to the ones called neoclassical metal bands, such as Evil Masquerade, Fatal Force…
Let me just wish them luck in their searching for a record label to release their début album entitled “Inner Scars”…

Review on Verdict Denied - Condamned (2009)

Let’s try to turn back time... Back in the year of 1994 when the newly established band called Verdict started playing some covers of favorite bands and also started composing some songs of their own. After releasing 2 demos as Verdict and a few line-up changes, it was time to change name, change line-up, but it wasn’t time for musical direction changing! A band fully influenced by American thrash scene by bands like Paradox, Testament, Megadeth, Metallica, Annihilator, Whiplash but also from tech-speed metal bands like Watchtower, Mekong Delta and even some Sanctuary! The influences stayed, but now we are talking for a more modern way of thrashing. Hello... it’s the 00’s, and Verdict Denied are here to prove it! After having released 1 demo and the same mixed and mastered by Jeff Waters (Annihilator) released as promo for labels it’s now time for them to have their first ever official release under the name “Condamned”! An album with 8 songs, of which, the last 3 are the ones from their promo, just enough for some head banging maniacs

As they did for their promo, mixed and mastered by Jeff Waters and produced by themselves. There is still something that I’m not fully satisfied with the production and especially the way some vocals and some solos are heard, but I can surely say that it is loud and clear! But I have to make a special reference to the way the guitars sound and the way they are “played”. Fast and technical enough, to grab you by your ear, and MAKE you listen to this album.

Cannot really pick up just one of these songs as best or favorite, tough choice for everyone I believe! But an easy choice for me is to pick among the best of this album, "Battle within". A quite clever composition with a melodic chorus and with some female back vocals used only as atmosphere in the song and making it more dramatic! An also good song is for sure “Dark twisted laughter”...Speedy intro with a lot of polyphonies (as in the whole album!)

All of the songs are round 5, 6 minutes, with “Black tango” making an exception with its 08:19 minutes.

In my opinion a very good first attempt from them after all these years of waiting, but it could be even better, a band very promising, even after 15 years!

Review on Winter Crescent - Battle Of Egos e.p. (2009)

Another progressive metal attack has just started.This time,our attack begins from a place in Greece,a bit forgotten by the metal community..at least in relevance with rest of Greece.Crete,a beautiful island,which happens to let us with our mouth widely open this year.Not only with the releases of its bands,but also with some lives made there and even with the Prog And Run Fest in September (more info soon).Winter Crescent is our band and "Battle Of Egos" their first outstanding release. A kinda risky release,since its self-produced,and self-released in 2000 copies!!!Ain't it that a lot?But who cares?If people are open-minded,this will surely be sold out. Grab your jaw,and don't let it fall to the floor,with what you'll hear.Fully technical progressive heavy metal,in the paths that Dream Theater (just technique,not keyboards stuff like that!!!!),Watchtower,Fates Warning also walked..the usual ones. "Battle Of Egos" a demo of 7 tracks,of 7 unique tracks by the musical view.Also good job has been made by the singer,who has some "previous service" in the greek metal scene in Arkenstone (another cretan band,which' dirrection of music might put you in a few thoughts...),and Rex Mundi (from Thessaloniki). Even the cover artwork makes you consider seriously of what you're about to hear,just by taking a look at the guy gazing at the horizon's end (greek-->ΜΠΑΝΤΑΡΑ!!!) you can only be prepared for a long distance trip along with your thoughts and soul...(poetic?) "Battle Of Egos" begins with our 3-part same-titled track..and as the name says,its all about the endless struggling,ones' with himself,his thoughts and feelings (something quite interesting since its a very common phenomenon in nowadays).But our story does not end here..all the tracks are slightly connected one another.All the tracks are soul-talking and mainly refer to our psychology,which makes it a bit darker. Special referance must be made to the drummer,who grabbed my balls and did not let me move with his incredible talent..his age?17 fuckin' years old.YES,only 17 and plays like a maniac... Personally i would not pick some track as favourite,but just because i was left speechless by the kid,i beleive i will say "Lost In Dreams".He really kicks ass in this track.And he is not the only one.The whole rhythm section gives its best,and can easily be heard. Definately a disc for most metalheads,not just the Greeks ones,nor just the progressive ones!Check them also in the Prog And Run Fest in September (more info soon) P.S. for getting this disc in your hands,besides the band you can also contact me,since i wll be distributing some pieces.. IN DO NIO NIO WE STAND!!!(Cheers to Thanos Sgouridis)

Review on Agnosia - Trace decay (2009)

Progressive metal scene in GREECE...in less than a year we already have : Implosion,Winter Crescent,Soundgeist,Persona Non Grata,Everflow...and many more to come as my contacts have told me ...And now Agnosia.Some of you,may remember them from their debut demo, "The Inner Conflict" (2004),which gained some quite good reviews in a lot of magazines in Greece,and webzines around the world. It's been 5 years since then,and the band worked a lot,for almost 3 years,to end up in an incredible concept album named "Trace Decay".A story which may blacken your soul at first,but thank God,its end is better.A sad story of an actor who goes through a lot of situations in his life,not any pleasant ones,that took him away from health,work and mainly family. But it ain't worth it to give any more info about the story.It would be much better for you to get this disc in your hands and try to understand the whole story A story which should be slowly read,and be followed by the music this disc contains,because the mood in the songs goes along with the story.. To the music stuff now...As said before, "Trace Decay",is a progressive metal album with influences not just from the metal area but even some more classic stuff ,as the band seems to be quite open-minded.Bands as,late Queensryche,early Dream Theater,late Fates Warning,Savatage,Rush!!! seem to be the main influences of the band.Also in a few moments the sound of the drums reminded me some more jazz-y sounds..anyway...you can easily tell that we have to deal with a more 90's progressive metal influenced band. 11 tracks and one bonus,("Broken Memories") from "The Inner Conflict" demo,are completing this album,which surely got my attention.Not only the concept story...mostly the way it bonds with the music.You can easily feel that magic in the lyrics,which surely may sound depressing,but the relief is coming soon,after 60 minutes...Basically,for many Greeks who can't understand a lot of stuff in English this album will definately sound relaxing and easy listening,as it really is.As i don't think that is just for metal fans,but for music fans!! Also some very good use of the english language is seen...something not very often in Greek heavy metal bands (most of which are in lack of lyrical inspiration).The voice is also very good and touching,in the way he sings.Some very good use of keyboards is observed,and by saying good use,i mainly mean that they are used just for fixing the whole atmosphere and making a sound more...soul-talking i could say... Special mention has to be made to the all the guest musicians that took part in this album,and are a lot..The only bad thing is that i cannot sort out my personally favourite songs.If i definately had to choose a few,i would say surely "A Drift Into Lie","The Curtain's Rise","Picadilly Circus Nights"...and maybe the heartbreaking "Voices". Maybe one of the releases which will surely grab your attention...if only the Greeks weren't so prejudiced with their "own" bands,this release would surely kick some ass. Agnosia,will be playing live this september with the whole prog and run tour...check for more info in their myspace page...PROG. ON!!!

Review on Anthimos Manti - Alligator lick (2009)

To be honest,i believe i'm not the the suitable person for this review.There are others with many more insights than me,on the shredding albums...But i guess i'll have to do it on my own,besides my few awareness of this subject.. Searching on his myspace profile,i wasn't able to get any more info about this shredder from thessaloniki,not any more info than the ones i had already in my hands.. Quite young in his age and with some very good ideas,Anthimos Manti has worked with bands and musicians in Greece that may have helped,him or them,through their collaboration,but also made him gain some respect for his work by many..That's the reason why he has worked with Winter's Dawn on their last album "The Winter Is Dawning",that's why he has been joining Christos Dantis on his shows,also played with Stargate,John Jeff Touch and (correct me if i'm wrong) if i'm well recalling,he played some riffs and solos on the 10-year cellebration since the Metally Insane project,with Crystal Tears and many other musicians,last year.That means,that we are dealing with some very professional work over here.As it is indeed... A promotional album with 14 tracks full of shredding and a lot of hard rock and progressive influences by the all-time classics,such as Vai,Satriani,Gilbert... "Alligator Lick" is the name of this album which has some good sound and production,14 tracks easily heard by anyone,as the tracks are are very short-lengthed,and do not bust your balls with all that guitar playing..Its advantage is that i didnot get bored with all that riffing and solo-ing,becuase i'm not really on that stuff,i do easily get tired of the instrumental albums,mostly when there is no inspiration and when there is nothing new to present.Something that happens quite often here in Greece in the last 2 years where all the guitarists are suddenly "Guitar heroes".. There are only a few,countable in one hand,as we Greeks say,the shredders that have managed to gain my attention,since all of them are playing the exact same things....By my judgement,Anthimos belongs to the few,numbered ones,those that are in "one hand"... For a reason i haven't discovered yet,my personally,favourite track is "Mr.Potato"..(yeah,you're gonna see some very "interesting" names in the tracks..) A video has been made for the same-titled track,"Alligator lick",which reeeeeaally bored me,by watching Anthimos watching the whole time at the camera while playing his solo...anyway...i won't judge the video clip...the main point is that this album is for all you guys that want to hear something different,something new. it even offers some guitar lessons .... check out!!

Review on Crosswind - Opposing Forces e.p. (2009)

It's already been 11 years since the first demo of Crosswind.It was 1998 when "Dark Omens" was unleashed,and showed to the world the possibilities of this band.Well,to be fair,this was shown to Greece,and not in the world.Quite a good demo,with some europower melodies and catchy epicly influenced sound. Then came in 2007 with the next demo "Beyond" which got some amazing reviews worldwide (through fanzines and webzines).And now,"Opposite Forces". A demo fully recorded in England,(correct me if i'm wrong),since the songwritter and the mainman himself,Kyriakos Vasdokas,moved there in early 2008. 3 heavy metal songs influences by bands that were at their zenith in the mid 80's in the european heavy and power metal scene with their intro track for each one and one cover are fullfillin this disc. Bands like Running Wild,Helloween,Accept seem to be the main influences for this band,and even more.A unique and tremendous cover to Queensryche's "Walk In The Shadows", a cover that has left me speechless,since the voice of Kyriakos reaches the high-pitched frequences of Tate's voice.The riffs are neckbreaking and remind me a lot of some Iron Maiden.Even some "choral"-vocals in the choruses,increase the level of each song and make it more easylistening. Besides the european influences,i really have to say that this,was mainly their path in their first 2 demos.Though,in this one,the sound has been slightly "americanised",bringing back some good old memories of the great Jag Panzer with Harry "The Tyrant" Conklin in vocals.I really don't understand the way they managed to mix these sounds and bring out something so True and Heavy,but they did,and i'm happy to have this disk in my hands. My only objection,is the small length of the tracks,mostly floating in 4 minutes more or less.Some of them could be a bit longer.Don't forget the incredible work once again,for the cover of this disc,by Dimitar Nikolov,as he did and in the "Beyond" demo. Very good move by these guys who gave us for once again some very professional work.Check them on myspace,they will surely grab your attention... P.S.Kyriako,i owe you some beers in Excalibur!!!CHEERS!!!

Review on Luna Obscura - Feltia (2008) {gr}

Πέρασαν πια 4 χρόνια απο την τελευταία φορά που διάβασα σε κάποιο περιοδικό-fanzine το όνομα Luna Obscura.Δισκοκριτική τότε πάνω στο demo Darcanda.Από τότε,το συγκρότημα υπέστη αλλαγές,κυρίως μελών.Η μουσική ωστόσο δεν έχει αλλάξει και ιδιαίτερα.Και το όνομα αυτού...."Feltia"...Ατμοσφαρικό death με εναλλαγές φωνητικών μεταξύ brutal και γυναικείων μελωδικών..Ένα μουσικό ύφος το οποίο θεωρήθηκε από πολλούς στο χώρο του metal ως "Σούπα".Όχι άδικα,χαρακτηρισμός όμως που δεν αρμόζει στο συγκρότημα το οποίο μας έρχεται απο τις Σέρρες,συγκρότημα που δεν έχει κάποια κυκλοφορία κάθε χρόνο με σκοπό να πιάσει την "καλή".Ο δίσκος δείχνει απο το πρώτο άκουσμα πως είναι πολύ καλά και προσεκτικά δουλεμένος.Ακούγεται πολυ φρέσκος.Επιρροές....Theatre of tragedy,katatonia και άλλα πολλά συγκροτήματα απο τη Σκανδιναβία με παρόμοιο ήχο,μιας και είναι ήχος που συναντάται κυρίως εκεί,καθώς και τα τελευταία χρόνια και στην Ιταλία. Φανταστείτε λοιπόν ένα δάσος μες στο σκοτάδι,με άγριους ήχους λόγω της ησυχίας.Ήχος προερχόμενος απο τα φύλλα των δενδρών,από τον άνεμο,από τα νυκτόβια ζώα...Ένας ήχος μοναδικός στα αυτιά σου,μιας και μπορει να προσφέρει συγχρόνως,ανατριχίλα,άγχος και οργή.Και κάπου εκεί,είναι που αρχίζει να αχνοφένεται το φεγγάρι....Είναι η στιγμη που ακούς τα γυναικεία φωνητικά.Το φως της ελπίδας μεσα σε ένα σκοτάδι σκέψεων.. 11 τετοια κομμάτια.11 κομμάτια που μπορούν να σε παρασύρουν μαζί με τις σκέψεις σου σε μέρη φανταστικά,σαν αυτά που κάποτε μας ταξίδευαν και οι Amorphis (ένδοξες εποχές ε?).11 κομμάτια πολύ καλής παραγωγής,το οποίο με γυρνάει στο συμπέρασμα ότι είναι κομμάτια που δουλεύονται εδώ και χρόνια.Βέβαια αυτήν τη στιγμή αδυνατώ να έχω άποψη πάνω στο θέμα παραγωγής και μίξης,μιας και κατά την αποστολή-παραλαβή,πριν φτάσει στα χέρια μου ο εν λόγω δίσκος,κάποιος έχασε το booklet..(να μην πω ποιος ε?να δω πότε θα το βρεις να μου το στειλεις αρχηγέ..). Δίσκος ο οποίος είναι εκτός των ακουσμάτων μου,αλλά εντός των δίσκων που έχω βρει πολύ αξιόλογους και με δυνατότητα να ακουστούν πολύ πιο έξω απο την Ελλάδα.Πριν 4 χρόνια δηλώσατε πως πρώτο σας μέλημα είναι οι πραγματοποίηση κάποιων συναυλιών,τώρα ποιό είναι?Τα αυτιά σας ανοιχτά στα "Symphony of sighs" και "Dance of forsaken souls"...μιλάμε για μουσική ποίηση...

Review on Storrmbringer - Promo (2008) {gr}

Γουστάρεις 80-ίλα?Επικούρα?obscur-ίλα?Μετά από αυτές τις εντυπωσιακές λέξεις που προανέφερα,ας περάσουμε σε μία πολύ δυνατή και πολλά υποσχόμενη κυκλοφορία που αναμένεται,μαζί με μερικές ακόμα για φέτος,να καταφέρουν να αλλάξουν τα μυαλά στους κολλημένους Έλληνες μεταλλάδες...ο Θεός Mustaine δηλαδή να τους κάνει μεταλλάδες,αν κρίνω από ενα live που βρέθηκα πρόσφατα...Για να μη μακρυγορούμε,STORRMBRINGER...αυτή είναι η μπάντα που κάνει πολύ δυναμικά την εμφάνιση της.Μια παρέα από το Βόλο,με κοινή αγάπη για τόν επικό αληθινό ήχο των '80's.Ένα promo 3 κομματιών είναι αυτό που έφτασε στα χέρια μου, το οποίο προετοιμάζει το έδαφος για τον δίσκο τους που θα κυκλοφορήσει εντός των επομένων μηνών ,"Among the flames of war".Ήχος αρκετά καλος για τον χώρο στον οποίο κινούνται,αν και πάλι προβληματίζομαι με τον ήχο των drums (μήπως έχω εγώ πρόβλημα?).Το θέμα greeklish δε θα το αναφέρω,στην Ελλάδα βρισκόμαστε,είναι σύνηθες πια.Οι επρροές απο Cirith ungol και πρώιμους Manowar και τολμώ να πω Warlord και Manilla road σε κάποια σημεία,είναι εμφανέστατες.Με πρώτο κομμάτι το όνομα της μπάντας,καθώς και με το άκουσμα της κιθάρας,συνειδητοποιείς πως έχει να πέσει πολύ επικό κοπάνημα...Ο τρόπος με τον οποίο ο τραγουδιστής ερμηνεύει (και όχι τραγουδάει),σου προκαλεί ρίγος.Μιλάμε για ερμηνεία σε μορφή αφήγησης,που προσδίδει συναίσθημα μάχης.Ό,τι ακριβως θέλαμε.Ακολουθεί το "heathen cry",στα ίδια βήματα με το προηγούμενο κομμάτι,επίσης πολύ δυνατό.Στην εισαγωγή νιώθεις απλά να προελαύνει καποιος στρατός μέσα στα αυτία σου.Εδώ γίνεται αντιληπτό πως με κάποια πολύ απλά παιξίματα μπορείς να παίξεις πραγματικό METAL και να πορώσεις κόσμο.Ακόμα και τα solo είναι μικρής διάρκειας,χώρις καν να σκέφτεσαι "αργεί να τελειώσει?".Πολύ δυνατό κομμάτι...Πολύ καλό.Αλλά όχι σαν αυτό που ακολουθεί.Μιλάμε για τη μεγάλη δύναμη του promo αυτού."Return of the avenger".Όλο το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΤΣΑΛΙ είναι μαζεμένο εδω μέσα.απο την αρχή του φαίνεται πως είναι κομμάτι για live.Ελαφρως πιο γρήγορο,από τα προηγούμενα 2.Και η φώνή του ερμηνευτή (....είπαμε...δεν τραγουδάει απλά..) είναι για αποθέωση.Οι κιθάρες πιάνουν που και που κατι maiden-ικούς ρυθμούς,ίσα-ίσα για να σε πορώσουν.Κάτι καθόλου δύσκολο όπως φαίνεται για τα παιδιά από τον Βόλο.Στο ενεργητικό τους έχουν ήδη 2 support στους Innerwish και έχουν ήδη κλείσει για το UP THE HAMMERS FESTIVAL IV στην Αθήνα.Ένα promo λοιπόν πολύ δυνατό,συνίσταται για T R U E οπαδούς!!!

Review on Ragenheart - In The Name Of God (2006) {gr}

Ανοίγοντας κανείς το 2σέλιδο booklet του demo των Αθηναίων Ragenheart,με τίτλο "In The Name Of God", κοιτόντας με μια διαφορετική ματιά απο τη συνηθισμένη,παρατηρεί πως δεν έχουμε να κάνουμε με σχολιαρόπαιδα.Οπότε απλά περιμένουμε μια σοβαρή και ώριμη δουλειά.Ένα σχήμα που κινείται στον χώρο του us prog/power metal,με πολύ καλή ανάμειξη στοιχείων των 80's-90's. Αν είστε λάτρεις συγκροτημάτων όπως οι Crimson Glory,Lethal,Dio,Fates Warning,Conception,Queensryche, όπως επίσης και Black Sabbath με Tony Martin στα φωνητικά,αξίζει και με το παραπάνω της προσοχής σας. Βάζοντας λοιπόν το cd να παίξει,το πρώτο κομμάτι που μας υποδέχεται είναι το "Child Of Rage".Από την πρώτη κιόλας στιγμή καταλαβαίνουμε πωσ έχουμε να κάνουμε με ένα απίστευτο λαρύγγι το οποίο μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό.Έντονο συναίσθημα στο ρεφραίν,το οποίο ακολουθεί ένα πιο αργό γύρισμα,το οποίο καταλήγει σε μία επίδειξη δυνανοτήτων απο τον τραγουδιστή και τον κιθαρίστα (τον ένα και μοναδικό του συγκροτήματος). Ακολουθεί το "In The Name Of God",με ένα πολύ καλό ρυθμό δωσμένο απο τον μπασσίστα κυρίως...Κάπως πιο αργό κομμάτι σε σχέση με το προηγούμενο,με πιο εμφανή τα πλήκτρα,ο λόγος για τον οποίο η μπάντα συνεχίζει να παίζει μόνο με μία κιθάρα. Με εισαγωγή απο πλήκτρα και κιθάρα,ξεκινάς να μπαίνεις στο συναισθημα αυτού του τραγουδιού.Ένα τραγούδι που σίγουρα έχει σκοπό να σε χαλαρώσει ευχάριστα,γραμμένο σε μεγάλο μέρος του απο τον τραγουδιστή.Μιλάμε πάντως για ερμηνεία...ΜΕΓΑΛΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ...σου μένει χωρίς να το βαρεθείς,παρα τα 8 λεπτά του. Σειρά έχει το αγαπημένο πολλων φίλων της μπάντας κατά τη διάρκεια των συναυλιών τους."The Spartan". Γρήγορο τραγούδι,για πολύ headbanging,το οποίο "πνίγεται" απο ενα επικότατο συναίσθημα,που καταφέρνει να βγει απο τον πληκτρά.Αξιοσημείωτη είναι επίσης και η δουλειά που έχει γίνει στο μπάσσο,αν και πιστεύω οτι έχει θαφτεί λιγο.Θα μπορούσε να είναι λίγο πιο μπροστά.Για ακόμα μια φορά το τραγούδι κλείνει με solo στην κιθάρα... Κλείνουν το demo αυτό,με το δικό μου αγαπημένο τραγούδι,"The Amulet".ξεκινάει σαν ένα mid-tempo κομμάτι,αλλά οι ταχύτητες ανεβαίνουν.Εδώ καταλαβαίνει κανείς πως έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ καλοπαιγμένο demo,στο οποίο έχει πεσει δουλειά και χρόνος.επίσης το ψευδώνυμο του drummer,"speedy",θα μποσούσε να είχε βγει απο αυτό το κομμάτι,μιας και τα ξεσπάσματά του είναι απίστευτα.στα μισά του κομματιού η διάθεση αλλάζει και οι ταχύτητες ανεβαίνουν...αρκετά ώστε να μη μπορείς να κάτσεις σε ησυχία.Σε όσους μελετήσουν προσεχτικά μπορεί και να φανεί η αγάπη του κιθαρίστα για τον Zakk Wylde. Συνοψίζοντας,έχουμε μια πολύ δυνατή κυκλοφορία απο την Αθήνα.Ένα συγκρότημα που ήρθε για να μείνει.Ίσως αν μπορέσει να βρει και μια υπεύθυνη δισκογραφική εταιρεία (όποιος κατάλαβε κατάλαβε) να μπορέσουν να κυκλοφορήσουν τη δουλειά τους.. Το μοναδικό αρνητικό που έχω να προσθέσω,αν και δεν ασχολούμαι πια με αυτό το θέμα,μιας και είναι πολύ standar για την Ελλάδα,ειναι τα αγγλικά...Εκεί έχουμε ένα μικρό πρόβλημα,επιλύσιμο όμως... Τα μάτια σας λοιπόν ανοιχτα γιαυτό το group,είναι άξιο της προσοχής σας...

Review on Necrorgasm - Blissful Manslaughter (2008) {gr}

Οι σφαλιαρες στην ελληνικη σκηνη ερχονται απανωτες.2008,να μιλησουμε για κυκλοφοριες ελληνικων συγκροτηματων?χρειαζεται αληθεια?φετος ηταν μια χρονια που μπορω να πω με σιγουρια πλεον πως επιτελους εχουμε καλες παραγωγες και καλο ηχητικα αποτελεσμα...ενας τομεας στον οποιο η ελληνικη σκηνη υποφερει κατα τη γνωμη μου...μεσα λοιπον σε ολα αυτα τα συγκροτηματα ειναι και οι necrorgasm οι οποιοι ταλαιπωρουν τους σβερκους μερικων απο το 2004 οταν και μαθαμε το συγκροτημα απο την κυκλοφορια τους με τιτλο "spawn of perversion"...μια κυκλοφορια η οποια επανηχογρφηθηκε το 2006 καθως και ενας ακομα δισκος...με τα πολλα φτασαμε στο 2008 στο τελος του οποιου μας χαριζουν το "blissful manslaughter",ενας δισκος τον οποιο καλα θα κανουν καποιοι να τον θυμουνται γιατι ειναι μες στις σπανιες περιπτωσεις που η ελλαδα βγαζει ενα αξιολογο death metal δισκο...7 τραγουδια γεματα με μισος και οργη,σκοτεινες σκεψεις και αηδια...μικρης διαρκειας (ολα ειναι στα 03:30 περιπου,εκτος απο ενα που εινα στα 04:13) αυτο ομως δεν σε δυσκολευει αν εισαι λατρης συγκροτηματων οπως οι obituary και οι morbid angel και με εναν κιθαριστα πιστευω fan του zakk wylde,καθως οι επιρροες κανουν εμφανη τα σημαδια τους...συνισταται σε ολους τους death-αδες και μη...

Review on Conspiracy - The Crippled Invaders e.p. (2008) {gr}

Εγώ πάντα το έλεγα.Τα παιδικά πού παρακολουθούσαμε κάποτε δεν υπάρχουν πια.Τα παιδιά τώρα βλέπουν μαλακίες μόνο.Το ξέρω πως η εισαγωγή μου είναι άσχετη,αλλά είναι το μόνο που μπορούσε να έρθει στο μυαλό μου όταν ακούς σε εισαγωγή το "Power Rangers Theme" διασκευασμένο.Και μόνο αυτό σου φτιάχνει τη διάθεση.και περιμένεις να ακούσεις μουσική που θα σε οδηγήσει σε ένα ευχάριστο headbanging.Και η πρόβλεψη είναι αληθινή.5 κομμάτια (+2 τα intro και outro) που σε οδηγούν σε ατελείωτα mosh και ενα απίστευτο τρέξιμο (σχόλιο από εμπειρία,όπου κατά τη διάρκεια του ακούσματος αυτού του δίσκου και με τη συντροφιά μερικών ποτών,το σπίτι μου ζαλίστηκε να με βλέπει να τρέχω).Στιχουργικά κινούμαστε σε πειρατικές υποθέσεις,με μεγάλη σημασία,αν κανείς το παρατηρήσει.Σα να μπαίνει ο τραγουδιστής στο ρόλο(αποψή μου πάντα...).το εντελως D.R.I.-ικό τους thrash είναι κάτι αρκετά ευχάριστο,αν και πιτεύω πολύ συνηθισμένο τα τελευταία χρόνια,ειδικά στην Ελληνική σκηνή.Μικρά σε διάρκεια κομμάτια το οποίο ειναι και αυτό που σε κρατάει κολλημένο στο τι θα ακούσεις στη συνέχεια.κλείσιμο...nirvana και χαμός μετά.Καλή δουλειά απο τους Θεσσαλονικείς Conspiracy.Δε γνωρίζω το αν κινούνται για συμβόλαιο με κάποια εταιρεία,πιστεύω ωστόσο πωσ άνετα θα ανήκαν στην κατηγορία του D.I.Y. κινήματος,τους πάει μάλλον...Ένα σχόλιο ωστόσο που θέλω να κάνω,είναι πως κατα τη διάρκεια ενος ήρεμου ακούσματος του demo,μου ήρθαν στο μυαλό άπειρες εισαγωγές παλιών παιδικών.Μπορεί βέβαια να είναι κάτι από το μυαλό μου,μπορεί και να φταίει η εισαγωγή που προανέφερα.Παρ'όλ'αυτά εγώ κλείνω ικανοποιημένος αυτήν την κριτική,με την ελπίδα,το συγκρότημα να αποδίδει εξίσου καλά και στα live... Υ.Γ.-->Κάποιος εκεί μέσα ακούει πολύ N.Y.H.C,ή είναι η ιδέα μου?