Επιτέλους, φτάσαμε στη χρονιά του 2002. Τρομερή χρονιά μπορώ να πω. Εγώ έχω μόλις γυρίσει από την Αμερική, στην οποία βρισκόμουν για ολιγόμηνες διακοπές, έχω ήδη εμπλουτίσει το κεφάλι με πάρα πολύ αμερικάνικο ήχο (βλ. Nu-κάτι), ενώ κάποιες μπάντες κυκλοφορούν τις τελευταίες πατάτες τους. Οι Machine Head κυκλοφόρησαν έναν χρόνο νωρίτερα το άθλιο “Supercharger”, οι Disturbed έχουν ήδη κάνει τα πρώτα τους βήματα και καταφέρνουν να “χωθούν” στη σκηνή με τον πρώτο τους δίσκο, “The Sickness”. Και μαντέψτε, οι πρωτεργάτες του nu κυκλοφορούν το “Untouchables”, ο λόγος για τους Korn και οι Deftones έχουν ήδη προκαλέσει πανικό με το “White Pony”. Άμα δε πιάσω στο στόμα μου μπάντες όπως οι Slipknot και οι System Of A Down τότε δε θα τελειώσουμε ποτέ. Κάπου, ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορεί εκείνος ο δίσκος που κατά την ταπεινή μου γνώμη προκαλεί τις περισσότερες μπάντες να γυρίσουν τον ήχο τους σε κάτι διαφορετικό, άλλοτε λατέρνα-tive, άλλοτε πιο metal. Μιλάω προφανώς για το “St. Anger” (σ.σ.: είπε κανείς “Των Ποιών?”?). Έχοντας όλος ο κόσμος ακούσει αυτό το δίσκο, και οι μπάντες, βλέποντας το κράξιμο που έφαγε, η σκηνή αρχίζει σιγά-σιγά να εξαφανίζεται..
Αμάν, μόλις αντελήφθη πως δεν είμαστε στο 2002-2003, αλλά στο 2010!!! Καλά γιατί δε με διορθώνει κανείς? Κι εγώ αυτό που ακούω τόση ώρα τι είναι?? Rejection και “Hollow Prays”, μια δουλειά που απλά άργησε μια Χούντα να κυκλοφορήσει, ίσως και παραπάνω. Πραγματικά δηλαδή, το “Hollow Prays” αν είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα λίγο πριν το 2000 ώστε να προλάβει να ζήσει την απόλυτη δόξα μέχρι το 2003, όλα θα’ταν τέλεια.
Η αλήθεια να λέγεται, η δουλειά είναι άκρως προσεγμένη, αν εξαιρέσει κανείς τα κομμάτια που είναι βασισμένα σε άλλα διάσημα (από τις μπάντες που προανέφερα), δυστυχώς αυτά τα κομμάτια είναι πολλά, αρκετά ώστε να ξενερώσουν κάποιον που κάθεται και το ακούει προσεκτικά για να το “κρίνει”. Δηλαδή και καλός ήχος υπάρχει, ενώ και ο τρόπος με τον οποίο συνδέουν τις μπάντες που τους επηρέασαν είναι κατά κάποιον τρόπο τινά, αξιοζήλευτος.
Ένα τελευταίο αρνητικό-κλασσικό πια για την Ελλάδα-στα φωνητικά, κατά τη διάρκεια των χαμηλών και μπάσων, τα αγγλικά σκοτώνουν ακόμα και Αυστραλό!
Απλά καλή πρώτη δουλειά.
Βαθμολογία: 58/100
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου