Review on Dustynation - Echoing Lullabies (2010)

Κλείνουμε το στόμα, σκουπίζουμε τα σάλια που έμειναν στο πηγούνι…ωραία, πατάμε κι ένα σφουγγάρισμα το πάτωμα που έχει γίνει λίμνη και ξεκινάμε από την αρχή!
Καλησπέρα, είμαι ο Ανδρέας, και μόλις τελείωσα…να ακούω για 7η συνεχόμενη φορά το “Echoing Lullabies”. Τα όσο είπα παραπάνω, είναι αυτά που προκλήθηκαν μετά από τόση ώρα ακούσματος. Ένα ακόμα prog μεγαλείο ερχόμενο από την Ελλάδα, που ακούει στο όνομα Dustynation, το οποίο περιλαμβάνει ατμοσφαιρικά περάσματα, καθαρά μελωδικά φωνητικά με μια δόση μελαγχολίας (σ.σ.: Pain Of Salvation κανείς?), ενώ και τα πιο harsh, άγρια και μεταμορφωμένα σε πιο evil, φωνητικά, δίνουν μια άλλη ομορφιά στις συνθέσεις.
Υπάρχουν βέβαια οι στιγμές που σκέφτομαι, “Δε μπορεί αυτό να είναι Ελληνικό”, καθώς το μόνο που μου έρχεται στο νου είναι όλη η υπόλοιπη Ευρώπη, ενώ υπήρχαν αρκετά σκοτεινά σημεία του δίσκου, που φώναζαν My Dying Bride. Πολλοί είναι αυτοί που μίλησαν για Opeth, αλλά επειδή ποτέ μου δεν ασχολήθηκα, δεν έχω γνώμη. Εννιά κομμάτια καλογυαλισμένης παραγωγής, ερχόμενης εκ Σουηδίας, από τα Abyss Studios, του Jonas Kjellgren των Scar Symmetry, μέσης χρονικής διάρκειας 6μιση λεπτών.
Ο δίσκος είναι πιο πολύ σκοτεινός και βαρύς παρά λαμπερός και ταχύς όπως συνηθίζεται στα περισσότερα prog σχήματα, με αρκετά απλά μουσικά μέρη χωρίς κάποια ιδιαίτερη τεχνική πλευρά, κάνοντας το ακόμα πιο εύκολο στο αυτί και την καρδιά του μέσου ακροατή.
Όπως ακριβώς μίλησαν σε μένα, κι όπως ακριβώς πιστεύω πως θα μιλήσουν σε εσάς! Συγχαρητήρια που κατάφεραν να κάνουν τέτοια εκπληκτική δουλειά και να την κυκλοφορήσουν μόνοι τους, αν και σίγουρα και αυτή η μπάντα, όπως και άλλες ελληνικές, έπρεπε να έχουν μια δισκογραφική στέγη!! Δεν υπάρχει περίπτωση να σας προτείνω κομμάτι, όλο το “Echoing Lullabies”, θέλει ΛΙΩΣΙΜΟ!!

Βαθμολογία : 82/100

Review on Ragenheart - Ragenheart (2010)

Νιώθω σα να πέρασαν 10 χρόνια από τη στιγμή που έπιασα για πρώτη φορά δισκάκι που να γράφει επάνω Ragenheart (σ.σ.: ε, σιγά, οι μόνοι που κατάλαβαν το πότε πέρασαν αυτά τα 4 χρόνια από το “In The Name Of God” είναι μόνο οι φανατικοί οπαδοί τους, ΠΑΡΩΝ!). Να’μαστε ειλικρινείς, τα πάντα έδειχναν να κινούνται με τρομερά αργούς ρυθμούς, πάλι καλά που είχαμε τα live και τα support σε underground ονόματα του εξωτερικού, που ερχόντουσαν για συναυλίες. Δηλώνω ωστόσο χαρούμενος με τη νέα αυτή κυκλοφορία των Αθηναίων Ragenheart, ομότιτλη, καθώς μου φέρνει στο μυαλό τη μπάντα στα live της, ως προς το πάθος.
Το “Ragenheart” είναι ένας καθαρά progressive metal δίσκος με αρκετές πινελιές heavy/power στοιχείων, φέρνοντας σας κυρίως στο μυαλό, μπάντες όπως οι Conception, οι Kamelot, οι Evergrey, ενώ πιστεύω δε θα είναι λίγοι αυτοί που θα σκεφτούν πως έχουν αρκετές επιρροές από τους Black Sabbath κατά την Dio, και ακόμα περισσότερο Tony Martin, εποχή, ενώ και οι Queensryche πρέπει να έχουν βάλει το χεράκι τους. Δύσκολο πράμα να λες τις επιρροές κάποιων συγκροτημάτων, πάντως όλα τριγυρνάνε κάπου εκεί, οπότε για τους οπαδούς των παραπάνω, σίγουρα συνίσταται!
Ο δίσκος αποτελείται από 9 κομμάτια, άκρως προσεγμένα, με πολύ καλή παραγωγή και ελαφρώς “σκοτεινή”, εκ των οποίων, τα 5 είναι από το demo του 2006, ένα εισαγωγικό στο τρομερό “Black Gold”, και ερχόμαστε στη δυσάρεστη θέση να πούμε πως, ουσιαστικά, έχουμε να μιλήσουμε για 3 νέα κομμάτια. Το θεωρώ υπερβολή, το γεγονός πως χρειάστηκαν 4 χρόνια για να μας δώσουν 3 μόνο νέα κομμάτια, είχα την ελπίδα πως θα’ταν έστω 5, με αυτήν έμεινα. Τα 3 καινούρια κομμάτια είναι τα : “Illusion Of Life”, “Black Gold”, “Talos”. Τρομερές συνθέσεις και τα 3 τους, που δεν ξέρω ποιο να προτιμήσω ως αγαπημένο. Ενώ ανέκαθεν ήμουν τεράστιος οπαδός του “The Amulet”, αρχίζουν να κονταροχτυπιούνται δίπλα του, “Black Gold” και “Talos”.
Για αυτούς που θα επιλέξουν να αγοράσουν το “Ragenheart” καλό θα’ταν να ρίξουν ένα πολύ καλό βλέφαρο στους “στίχοι”, πολλά γράμματα με βαθύτατο νόημα, νόημα που είναι πιο εύκολο να αντιληφθείς, ακούγοντας το εκάστοτε τραγούδι. Πάντως είναι σίγουρα πρόταση προς αγορά, γι’αυτό σπεύστε!

Review on Fiat Lvx - Firstborn (2010)

Μη μπερδεύεστε, δεν είναι οι Άγγλοι gay-ιδες Fiat Lux, αλλά οι δικοί μας, Fiat Lvx. Ναι, ναι, προφέρεται το ίδιο, απλά η μπάντα επέλεξε τη λατινική της γραφή, και καλά έκανε, αποκτά μια άλλη μαγεία.
Πρώτη απόπειρα για τους Αθηναίους progressive-άδες, με αυτό τους το E.P. “Firstborn”. Κινούμενο εξολοκλήρου στο χώρο του μελωδικού prog, αυτού με τα πολλή πλήκτρα, φέρνοντας στο νου μου τους Symphony-X με πιο μελωδικά-μαλακά φωνητικά, όπως επίσης και τους άλλους τρομερούς Αμερικάνους, Shadow Gallery (σ.σ.: προφανώς επί Mike Baker (R.I.P.)). Γενικώς έχω την αμυδρά (!!!) υποψία, πως αυτή η μπάντα τρέφει μια ιδιαίτερη αγάπη προς τον Αμερικάνικο ήχο του prog.
Τα 5 κομμάτια που μας προσφέρουν, δείχνουν αρκετά δουλεμένα, και γεμάτα έμπνευση, κάτι που μπορούμε να το δούμε επίσης στα δύο μεγάλα, σε διάρκεια, κομμάτια του E.P., “Waves Of Time”, “Atlantis”.
Κι ενώ δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα με το θέμα παραγωγής, καθώς ο ήχος είναι αρκετά καθαρός και “γυαλισμένος”, έχω σίγουρα παράπονο στη χρήση των πλήκτρων, ή μάλλον την υπερβολική χρήση αυτών. Καθώς άκουγα και ξανάκουγα το E.P., συνειδητοποιούσα πως κάτι με ενοχλούσε τρομερά στο αυτί, και αυτό είναι πως τα πλήκτρα δε σταματάνε καθόλου να χρησιμοποιούνται, ακόμα και σε solo. Και πιο πολύ ενοχλούμαι, γιατί συνεχώς άκουγα αυτά τα σημεία στο μυαλό μου με κάποια κιθάρα, και με τα πλήκτρα σε έναν πιο συνοδευτικό χαρακτήρα, αλλά αυτά είναι επιλογές δικές τους, οπότε δε μπορώ να επέμβω.
Κλείνοντας, μια ακόμα παρατήρηση, τα φωνητικά σίγουρα μπορούσαν να δουλευτούν παραπάνω.
Σε όσους ζητήσετε το εν λόγω “Firstborn” από τη μπάντα, δώστε προσοχή στο τελευταίο κομμάτι, “Atlantis”, απλά μεγαλειώδες!

Βαθμολογία : 70/100

Review on Dexter Ward - Antarctic Dream (2010)

Dexter Ward, η φυσική συνέχεια των Battleroar, των παλιών κλασσικών album, που όλοι αγαπήσαμε κάποτε. Η μπάντα που μόλις κυκλοφόρησε ένα βινυλιακό E.P., έτοιμο να σαρώσει, όσους προλάβουν και το πάρουν χαμπάρι. Ο λόγος για το “Antarctic Dream” το οποίο περιλαμβάνει τα 3 κομμάτια του demo της μπάντας, καθώς και μια διασκευή στο “Go It Alone” των Cirith Ungol, ζωντανά ηχογραφημένη, από την εμφάνιση της μπάντας στο Up The Hammers Festival.
Κλασσικό, ατόφιο Heavy Metal, είναι οι μοναδικές λέξεις που μπορούν να περιγράψουν αυτόν τον δίσκο, ο οποίος συνθετικά θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει πριν από μια 25ετία ίσως!
Έχοντας ένα εντυπωσιακό εξώφυλλο, ο δίσκος ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς-“Antarctic Dream”. Ένα κομμάτι καθαρά παρμένο από τις αμερικάνικες επιρροές των μελών του συγκροτήματος, με μία (μην πω και δύο) πινελιές από αμερικάνικη επικούρα (σ.σ.: επίπεδο λεξιλογίου σου λέει μετά) βασισμένη σε απλά και πιο βαρύτονα riffs και με ένα άκρως ανεβαστικό σόλο στο τέλος του κομματιού.
Ακολουθεί το πιο, πιασάρικο ίσως, από πλευράς ρεφραίν, “Youngblood” και πιο “απλό” από πλευράς ακούσματος, παρόλα αυτά, για όσους έχουν δει τους Dexter Ward live, ξέρουν πως το κομμάτι αποκτάει μια άλλη ομορφιά, λόγω της συνοδείας του κοινού στα φωνητικά
Και επειδή η αλητεία στη μουσική είναι εμφανής, σας δίνουμε και το αλήτικο και πιο μάγκικο “Double Dragon”, το οποίο μου ήρθε σαν πιο βρετανικό, όχι απαραίτητα N.W.O.B.H.M. απλά πιο βρετανικό.
Στην τελική όλα τα κομμάτια έχουν μια έντονη μυρωδιά από τους θεούς Iron Maiden ειδικά το “Double Dragon”, με το συναυλιακό του κλείσιμο. Για τη διασκευή δεν έχω σκοπό να σας πω κουβέντα, όσοι δεν το ακούσατε live απλά χάσατε μεγάλο μέρος της μαγείας.

Βαθμολογία : 76/100

Review on Crystal Tears - Generation X (2010)

Μετά από σχεδόν 1.5 χρόνο, κατάφεραν οι Θεσσαλονικείς Crystal Tears να βρουν δισκογραφική στέγη ώστε να κυκλοφορήσουν τη νέα τους δουλειά που έχει τίτλο “Generation X”. Πολυαναμενόμενο από τους fans της μπάντας (και όχι μόνο) καθώς υπήρχαν ήδη οι φήμες πως είναι βασισμένο σε παλιά demo της μπάντας. Αληθεύει και έχει γίνει μάλιστα με έξυπνο τρόπο και με εντελώς διαφορετικό ήχο. Και για αυτό “φταίνε” πολλοί. Με τι να ξεκινήσω? Παραγωγή του R.D. Liapakis (δε νομίζω να χρειάζονται συστάσεις!), φωνή από τον Ian Parry (Vengeance, Elegy, Infinity Overture κ.α.) και μια μπάντα άκρως παθιασμένη! Βέβαια είναι και εκείνοι που δυσανασχέτησαν με τον ήχο της μπάντας (βλ. πρωτοδισκάκιας!), ωστόσο πιστεύω πως έχουμε να κάνουμε με μια πολύ καλή δουλειά από κάθε πλευράς! Μουσική, εξώφυλλα, video clip, σε όλα παρατηρείται να έχουμε να κάνουμε με άκρως επαγγελματική δουλειά, τόση που σπανίζει στην Ελλάδα.
Για πάμε όμως να μελετήσουμε εκτενέστερα το “Generation X”. Ένας δίσκος που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μπάντες του εξωτερικού, με έναν πιο σκοτεινό ήχο και πιο βαρύ (κλασσικός ήχος Liapaki). Ο δίσκος αποτελείται από 10 κομμάτια, εκ των οποίων σχεδόν τα μισά είναι βασισμένα σε παλιότερες demo κυκλοφορίες (σ.σ. όλο το “Promoworks” είναι εδώ) σε heavy/power κατευθύνσεις με μια μικρή speed διάθεση, θυμίζοντας μου πολλές φορές τους Γερμανούς Rage. Για τους πιο “ψαγμένους”, που γνωρίζουν τι εστί “Rock Until We Fall”, θα το βρουν και αυτό ανάμεσα στα κομμάτια, ελαφρώς πειραγμένο και προφανώς με τον Ian Parry (Γιάννης Πάριος είπατε??)στα φωνητικά να το ανεβάζει απίστευτα δυναμικά από μόνος του.
Για εκείνους που ψάχνουν κάποια κομμάτια σε κάθε δίσκο για να κολλήσουν, εκτός από το προαναφερθέν, μεγάλη προσοχή πρέπει να δοθεί και στο ευκολομνημόνευτο “Heroes”, στο πιο συναισθηματικό “Crystal Tears”,ενώ η demo έκδοση του κομματιού έχει πλέον γίνει “Generation X” και το “Slaves Of Time” εδώ το βρίσκουμε ως “Flesh ‘N’ Bone”. Κατά τη δική μου ταπεινή άποψη ακούγονται πλέον πεντακάθαρα και γυαλισμένα και σαφώς με καλύτερη φωνή και προφορά δίνοντας στα κομμάτια άλλη αξία.
Καταλήγουμε λοιπόν πως οι άμεσα ενδιαφερόμενοι του είδους (heavy/power με μια μικρή speed διάθεση είπαμε!!), πρέπει να κινηθούν προς τα δισκοπωλεία στις 18 Ιουνίου. Συνίσταται ανεπιφύλακτα!
Βαθμολογία 8/10

Review on Everfailed - Biological Order (2010)

Καλό είναι να βλέπω νέους μουσικούς να μην κάθονται σε ησυχία και να προσπαθούν διαρκώς για τη μουσική-μπάντα τους. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και οι Κρητικοί Everfailed, άτομα τα οποία είχα τη χαρά να γνωρίσω και από κοντά, μετά και την από κοινού συμμετοχή μας στο Prog And Run Fest 2009. κάπου εδώ πιστεύω πως αξίζει να αναφέρω ότι μιλάμε για ΜΕΓΙΣΤΑ τρελοκομεία.
Μετά από πολύ δουλειά και πολλά live/support, είναι πλέον έτοιμοι να μας παρουσιάσουν το τεχνικό τους death metal με τα πιο core στοιχεία, σίγουρα με έναν ήχο της δικής μας δεκαετίας. Μπάντες όπως οι Mnemic, Meshuggah, Lamb Of God, καθώς και γενικότερα ο σουηδικός ήχος στα πιο death χρόνια και όχι τόσο στα σημερινά μελωδικά, σίγουρα ανήκουν στις επιρροές των Everfailed. Το demo/e.p. “Biological Order” περιλαμβάνει 4 κομμάτια, χείμαρρος, διαθέτοντας πάθος και δύναμη καθώς επίσης ευδιάκριτο είναι, το πόσο φρέσκοι ακούγονται, κάτι για το οποίο φταίει ομολογουμένως η πολύ καθαρή παραγωγή.
Αν πάντως έπρεπε να βρω κάτι αρνητικό στη δουλειά των παιδιών, ενώ είμαι γενικώς εναντίον της χρήσης των πλήκτρων, εδώ έχει γίνει πολύ καλή και φυσιολογική χρήση τους, υπήρξαν παρόλα αυτά σημεία, στα οποία θα προτιμούσα να ακούσω πιο δυνατά μια κιθάρα, αλλά αυτά είναι προσωπικά κολλήματα. Ειδική μνεία μάλλον πρέπει να γίνει στο κιθαρίστα και βασικό συνθέτη της μπάντας, Γιάννη, ο οποίος παρά το νεαρό της ηλικίας του, δείχνει να δουλεύει πάνω στο “εργαλείο” (σ.σ.: ΚΙΘΑΡΑ εννοώ, ελεεινοί!) του, όπως δε δουλεύουν πολλά νέα παιδιά σήμερα.
Το ευχάριστο είναι πάντως, πως ενώ υπάρχουν κάποιες μελωδικές γραμμές στα κομμάτια τους, δε χρησιμοποιήθηκαν και μελωδικά φωνητικά, και το κρατάει μακριά από το μουσικό κίνημα που τραβάει διαρκώς τους νέους, κρατώντας τους μακριά από πιο metal ήχους.
Συνίσταται ανεπιφύλακτα στους fan του είδους.

Υ.Γ. 1: Απαιτώ νέα αύξηση από τον Metal Holocaust λόγω της εκτενούς χρήσης, εξαιρετικά υψηλού επιπέδου, λεξιλογίου! Ευχαριστώ εκ των προτέρων, δικός σας ειλικρινά…
Υ.Γ.2: Για όσους ασχολούνται με την ελληνική σκηνή, υπάρχει κανείς που να σκέφτηκε τους Echidna??


Βαθμολογία : 80/100

Review on Minuetum - Haunted Spirit (2010)

Και τώρα τι δισκοκριτική να κάνεις? Άλλη για τη μουσική, άλλη για τη φωνή και άλλη για τη φωνή? Δε γίνεται, σίγουρα δε γίνεται, αν και πέρασε από το μυαλό μου… Με τι να πρωτοπιαστείς? Ξεκινάμε από τα γνωστά και τα καλά.
Οι Minuetum είναι ουσιαστικά το παιδί του Δημήτρη Μελίδη (πλήκτρα) και του Δημήτρη Ζαχαρόπουλου (φωνητικά). Με τη συνδρομή και τη βοήθεια των Jason Mercury (κιθάρα,ex-Outloud, Fiat Lux, 5th Element ), Nacho Lopez (μπάσο, Lord Kraven, 5th Element, Seliger), και Νίκου Παροτίδη (drums), αλλά και με τη συχνή βοήθεια του Χαράλαμπου Κατσιώνη (a.k.a. Bob Katsionis), κυκλοφορούν στις 2 Ιουλίου 2010 τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο “Haunted Spirit”, ως αποτέλεσμα 4 demo κυκλοφοριών.
Αυτά για τη μπάντα, πάμε λίγο στη μουσική, η οποία είναι ένα καλοδουλεμένο power metal με αρκετά συμφωνικά στοιχεία, φέρνοντας μου κυρίως στο μυαλό τους Φινλανδούς Stratovarius (σ.σ.: Βλάκα, υπάρχουν και άλλοι που γράφεις για τους Φινλανδούς?? Είπαμε πολλές φορές δε λειτουργεί το ρημάδι). Ίσως το μοναδικό αξιόλογο πάνω σε αυτόν το δίσκο, εξαιρουμένων και των artworks και λοιπών. Γιατί τα υπόλοιπα πονάνε..
Ποια είναι τα υπόλοιπα? Προφανώς η φωνή και η παραγωγή. Και με ποια λογική το λέω, όταν αρχικά έχεις να παρουσιάσεις μία τόσο όμορφη και καλοδουλεμένη μουσική, σίγουρα πρέπει να τη ντύσεις με μία επίσης όμορφη και καλοδουλεμένη φωνή, σαν αυτήν δηλαδή που δεν έχει ο Δημήτρης Ζαχαρόπουλος. Ο λόγος που δε μπόρεσα να ξανακούσω δηλαδή τον δίσκο, ήταν η φωνή. Και μετά τη φωνή έχουμε τον παραγωγό-“δεν είμαι καλά στα μυαλά μου εδώ και μερικά χρονάκια”- Timo Tolkki (ex-Stratovarius (σ.σ.: ναι, οι Φινλανδοί, χαχαχα), Revolution Renaissance). Προφανώς όταν ακούς ένα τέτοιο όνομα, ότι θα είναι υπεύθυνο για τον ήχο, περιμένεις μια άκρως επαγγελματική και καλή δουλειά. Ωραία, περιμένετε…λίγο ακόμα…ακόμα στην αναμονή είστε? Ε λοιπόν κι εγώ. Και φαντάζομαι και οι ίδιοι ακόμα περιμένουν να δουν αυτήν τη δουλειά! Πιστεύω πως αυτά που τους έκανε-προσέφερε στον ήχο, τα βρίσκουν και Ελλάδα και παντού βασικά. Κρίμα την ταλαιπωρία τους!
Για εσάς που έχετε σκοπό να ασχοληθείτε παραπάνω με το δίσκο, ρίξτε ένα καλό αυτί στην εισαγωγή “Sky Minuet” (σ.σ.: Catch the Rainbow είπατε?) στο τρομερό “The Tribe Is Calling” αλλά και στο επικό-φανταστικό, “Eternal Twilight” διάρκειας 10 λεπτών, εν αντιθέσει όλων των υπολοίπων κομματιών που βρίσκονται στα 4 λεπτά!!
Καλή ακρόαση!

Βαθμολογία : 65/100

Review On Winter's Verge - Tales Of Tragdey (2010)

Προσωπικά περίμενα αυτήν την κυκλοφορία πολύ καιρό. Μία πολύ αγαπημένη μπάντα από την Κύπρο είναι και οι Winter’s Verge (η άλλη προφανώς είναι οι Arryan Path) οι οποίοι κυκλοφόρησαν τον τρίτο τους δίσκο με τίτλο “Tales Of Tragedy” από την Massacre Records. Ίσως να φταίει το γεγονός, ότι τώρα βρίσκονται σε μια πολύ μεγάλη εταιρεία, ίσως να φταίει το γεγονός της ηχογράφησης με τον R.D. Liapakis για ακόμα μια φορά, ίσως και οι αλλαγές μελών σε συνδυασμό με κάποια μουσική “ωρίμανση” … δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει, αλλά αυτός ο δίσκος είναι σίγουρα τρομερός. Συνθετικά το Power metal συναντάει το progressive metal και με, σίγουρα, κάποιες πιο heavy επιρροές, καταλήγουμε στο “Tales Of Tragedy”. Όσοι έχουν ακούσει προηγούμενες κυκλοφορίες (και όσοι δεν… ώρα είναι!) θα βρουν ένα πιο σκοτεινό στοιχείο πλέον στη μουσική τους καθώς και τις κιθάρες πιο βαριές. Εδώ είναι που μπαίνει στη μέση ο R.D. Liapakis ( Mystic Prophecy, Valley’s Eve) μουσικός παραγωγός που ανέκαθεν πάντρευε τη μελωδία με το σκοτάδι.
Ο δίσκος αποτελείται από 11 κομμάτια, το καθένα με μια πολύ ιδιαίτερη στιχουργική προσέγγιση. Υπεύθυνος για το στιχουργικό μέρος είναι κατά κύριο λόγο ο George Charalambous, ο οποίος έχει καταφέρει να βάλει σε μια εύθυμη μελωδία, στίχους που μιλάνε πολύ σε καρδία και ψυχή, στίχους που διαβάζοντας τους πολλές φορές παγώνεις αναρωτώμενος “ΤΙ ΛΕΕΙ?!?!?”
Πάντως είχαν την τύχη ο δίσκος να κυκλοφορεί με το πέρας της περιοδείας τους με τους Stratovarius, και συγκεκριμένα 29 Ιανουαρίου. Επίσης ειδική μνεία πρέπει να γίνει σε κάθε μέλος χωριστά για το παίξιμο τους μιας και μιλάμε για άκρως επαγγελματική μπάντα, παρότι νέα στο χώρο!!
Εμείς να τους ευχηθούμε τα καλύτερα, και να ελπίσουμε σε γενικότερη άνοδο της Κυπριακής σκηνής!

Review on Constantine - Shredcore (2010)

Ας είμαστε ειλικρινείς! Θέλω μόνοι σας να δώσετε τις απαντήσεις σας στα παρακάτω ερωτήματα. Τι πληθυσμό έχει η Ελλάδα? Πόσοι από αυτούς δηλώνουν πως ακούνε metal (προσοχή, δεν αναφέρθηκα σε heavy metal και παρακλάδια γενικότερα!!! απλά metal)?? Ωραία, πόσοι από αυτούς όμως ακούνε όντως και στο μέλλον θα παραμείνουν στο metal? Και πάμε στην καλύτερη ερώτηση, μιας και έχουμε φτάσει σε μια πολύ καλή μερίδα του ελληνικού πληθυσμού! Πόσοι από αυτούς είναι guitar heroes (με ή χωρίς προσωπικό δίσκο)??? Ωραία, μετρήστε τους, κάντε τις αναλογίες βάσει των παραπάνω ερωτήσεων, και τώρα γελάστε!

Εγώ προσωπικά βαρέθηκα, όλοι, μα όλοι έχουν προσωπικούς δίσκους. Χωρίς κάτι συγκεκριμένα να με εναντιώνει στην κίνηση του Constantine (κιθάρα,ex-Nightrage, Mystic Prophecy, Descending) που έχει τίτλο “Shredcore“, ωστόσο από την πρώτη στιγμή που έπεσε στα χέρια μου, σίγουρα δεν το είδα με καλό μάτι.

9 κομμάτια γεμάτα μπλιμπλίκια όπως μ’αρέσει να τα αποκαλώ, ένα εκ των οποίων το είχαμε δει και σε videoclip πριν κάτι χρόνια, στα πρώτα βήματα του Katsioni με βιντεοκάμερα (ο λόγος για το “2 Fast 2 Furious”), το οποίο με κάνει να σκέφτομαι πως μάλλον μιλάμε για ιδέες μαζεμένες εδώ και έτη. Σίγουρα πάντως δε μιλάμε για δουλειά που θα σας αφήσει έκπληκτους, ή θα σας κάνει να μείνετε κολλημένοι, μιας και δεν έχει να σας προσφέρει κάτι νέο μουσικά, αλλά και εκτελεστικά εγώ προσωπικά βρήκα 3 κομμάτια όλα κι όλα, ενδιαφέροντα (“Jihad”, “A Tear In The Open”, “A Fine Day To Die”).

Προσοχή, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σαν μουσικός ο Constatine είναι πολύ καλός, απλά αυτή η κυκλοφορία ήταν ανούσια και χωρίς ενδιαφέρον, δηλαδή πιστεύω πως θα’ταν καλύτερο άμα το ακούγαμε με μπάντα-φωνή!

Υ.Γ.: Ερώτηση: πού έχει βασιστεί η εισαγωγή του “A Fine Day To Die”?? Γιατί??

Βαθμολογία : 40/100 (για την πρωτοτυπία)

65/100 (για τη μουσική)