Review on Rejection - Hollow Prays

Επιτέλους, φτάσαμε στη χρονιά του 2002. Τρομερή χρονιά μπορώ να πω. Εγώ έχω μόλις γυρίσει από την Αμερική, στην οποία βρισκόμουν για ολιγόμηνες διακοπές, έχω ήδη εμπλουτίσει το κεφάλι με πάρα πολύ αμερικάνικο ήχο (βλ. Nu-κάτι), ενώ κάποιες μπάντες κυκλοφορούν τις τελευταίες πατάτες τους. Οι Machine Head κυκλοφόρησαν έναν χρόνο νωρίτερα το άθλιο “Supercharger”, οι Disturbed έχουν ήδη κάνει τα πρώτα τους βήματα και καταφέρνουν να “χωθούν” στη σκηνή με τον πρώτο τους δίσκο, “The Sickness”. Και μαντέψτε, οι πρωτεργάτες του nu κυκλοφορούν το “Untouchables”, ο λόγος για τους Korn και οι Deftones έχουν ήδη προκαλέσει πανικό με το “White Pony”. Άμα δε πιάσω στο στόμα μου μπάντες όπως οι Slipknot και οι System Of A Down τότε δε θα τελειώσουμε ποτέ. Κάπου, ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορεί εκείνος ο δίσκος που κατά την ταπεινή μου γνώμη προκαλεί τις περισσότερες μπάντες να γυρίσουν τον ήχο τους σε κάτι διαφορετικό, άλλοτε λατέρνα-tive, άλλοτε πιο metal. Μιλάω προφανώς για το “St. Anger” (σ.σ.: είπε κανείς “Των Ποιών?”?). Έχοντας όλος ο κόσμος ακούσει αυτό το δίσκο, και οι μπάντες, βλέποντας το κράξιμο που έφαγε, η σκηνή αρχίζει σιγά-σιγά να εξαφανίζεται..
Αμάν, μόλις αντελήφθη πως δεν είμαστε στο 2002-2003, αλλά στο 2010!!! Καλά γιατί δε με διορθώνει κανείς? Κι εγώ αυτό που ακούω τόση ώρα τι είναι?? Rejection και “Hollow Prays”, μια δουλειά που απλά άργησε μια Χούντα να κυκλοφορήσει, ίσως και παραπάνω. Πραγματικά δηλαδή, το “Hollow Prays” αν είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα λίγο πριν το 2000 ώστε να προλάβει να ζήσει την απόλυτη δόξα μέχρι το 2003, όλα θα’ταν τέλεια.
Η αλήθεια να λέγεται, η δουλειά είναι άκρως προσεγμένη, αν εξαιρέσει κανείς τα κομμάτια που είναι βασισμένα σε άλλα διάσημα (από τις μπάντες που προανέφερα), δυστυχώς αυτά τα κομμάτια είναι πολλά, αρκετά ώστε να ξενερώσουν κάποιον που κάθεται και το ακούει προσεκτικά για να το “κρίνει”. Δηλαδή και καλός ήχος υπάρχει, ενώ και ο τρόπος με τον οποίο συνδέουν τις μπάντες που τους επηρέασαν είναι κατά κάποιον τρόπο τινά, αξιοζήλευτος.
Ένα τελευταίο αρνητικό-κλασσικό πια για την Ελλάδα-στα φωνητικά, κατά τη διάρκεια των χαμηλών και μπάσων, τα αγγλικά σκοτώνουν ακόμα και Αυστραλό!
Απλά καλή πρώτη δουλειά.
Βαθμολογία: 58/100

Review on Raw In Sect - Promo 2010

Μάθημα μαγειρικής! Δημιουργία ευκολοχώνευτου promo, γαρνιρισμένο με τα καλύτερα υλικά. Υλικά χρήσης : δισκογραφία των Atheist και Cynic, riff-ολογία Death και groove από late-Annihilator.Τρίβουμε φλούδα από 2 progressive περάσματα των Nevermore (κατά προτίμηση από την πρώτη τους περίοδο)και μετά από το κλασσικό χτύπημα υπό τους ήχους των Pantera, το πετάμε στον φούρνο….
Κι αφού το έχουμε ξεχάσει στο φούρνο επειδή έχουμε σπάσει το κεφάλι μας υπό τους ήχους του promo των Raw In Sect, για την επερχόμενη πρώτη επίσημη δισκογραφική δουλειά “Red Flows”, το οποίο απλά γαμάει, βγάζουμε το καμένο αποτέλεσμα από το φούρνο, και το πετάμε λόγω επιρροής του “Wall Of Greed”. Κομματάρα απλά.
No more words, time to cook again!

Βαθμολογία : 88/100

Review on Avith - Heir Of Agitation

Η πρωτεύουσα του Εβραϊκού βασιλείου Edom (σ.σ. : Κοντά στο σημερινό Ισραήλ, βάσει σημερινού χάρτη) έμελλε να δώσει το όνομα της στην ελληνική μπάντα των Avith. Μία ακόμα μπάντα με θηλυκή ύπαρξη πίσω από το μικρόφωνο, είπαμε άργησε η Ελλάδα μερικά χρονάκια. Παρόλα αυτά, από την πρώτη στιγμή που είχε τύχει να ανακαλύψω την εν λόγω μπάντα, κάτι μου έκανε το κλικ. Λίγο διαφορετικές συνθέσεις από τις κλασσικές με γυναίκα μπροστά. Όχι τόσο ατμοσφαιρικό, αλλά πιο metal, με έντονα progressive στοιχεία, τα οποία ανά τακτά διαστήματα παρεμβάλλονται από jazz/funk διαθέσεις, που έχουν σκοπό να δώσουν ένα άλλο χρώμα, όχι τόσο σκοτεινό στην μουσική τους διάθεση (σ.σ.: Πρόσεξε κανείς το επίπεδο λεξιλογίου? Ανδρέας - Λεξιλόγιο σημειώσατε 1 ημίχρονο, 1 τελικό και Over!)
Σίγουρα με κέρδισε το “Heir Of Agitation”, πολύ περισσότερο από άλλες κυκλοφορίες της εταιρείας όπως επίσης και πολύ περισσότερο από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες, εξαιρουμένης μίας φυσικά που δε χρήζει(!!!) αναφοράς. Οι Avith μπορούν άνετα να χτυπηθούν με άλλα δυνατά ονόματα της ελληνικής σκηνής, πάντα από τον ίδιο περίπου χώρο, και ίσως αν φρόντιζαν και καλύτερα το θέμα promotion του δίσκου και των συναυλιών τους τα πράγματα για την μπάντα θα’ταν πολύ καλύτερα, καθώς οι συνθέσεις σίγουρα σε τραβάνε από το χέρι και σε κάνουν να σταματήσεις να φαντασιώνεσαι πως μπορεί να είναι αυτή που τραγουδάει (σ.σ. είπε κανείς ότι δεν το έχει κάνει ποτέ του? Α, είπα…). Το progressive έχει πολλές μορφές, αλλά καλό θα’ταν να αποφεύγεται ο όποιος συνδυασμός του με nu περάσματα, του χαλάνε την όποια ομορφιά.
Δεν ξέρω αν φταίει το όνομα των Avith ή αν φταίει πως το hit-άκι του “Heir Of Agitation” είναι το “Lilith”, πάντως υπάρχουν και κάποια πανέμορφα ethnic περάσματα, χωρίς να φτάνουν απαραίτητα τα σημεία της υπερβολής, ούτως ή άλλως μιλάμε για έναν δίσκο που περιλαμβάνει έναν πιο νέο ήχο καμουφλαρισμένο από την μελωδική και όχι τόσο γλυκανάλατη φωνή της Ήρας.
Food For Thought: Για τους λάτρεις της μελέτης στίχων και εννοιών, καλό είναι να μελετηθεί το “Lilith”, και αργότερα η ιστορία του στους διάφορους ανατολικούς λαούς.

Υ.Γ.1 : Ένα είναι το κομμάτι που βρωμάει Maiden-ίλα κι άμα σας αρέσει, “Winter”.
Υ.Γ.2: Συμβουλή προς τη μπάντα, όταν βλέπετε πώς υπάρχει άτομο που σας ζητάει να σας παίξει στην εκπομπή του και ζητάει και κάποια κομμάτια ή ακόμα καλύτερα, σας διευκολύνει ζητώντας σας το promo σε ηλεκτρονική μορφή με σκοπό κάποιο review, ώστε να σας μείνουν τα promo για περιοδικά, μην τον γράφετε τόσο. Ένας χρόνος πέρασε πια! Ευχαριστώ!

Βαθμολογία : 83/100

Review on Aenaon/Satanochia - A Parallel Zoetrope (Split)

Ω Θεε! Λάθος έκφραση, οι black metallers προσβάλλονται! Τι κομμάτι είναι αυτό που κυκλοφόρησε και έφτασε στα χέρια μου? Η μπάντα δήλωσε πως ήρθε να σαρώσει μετά και από το split. Ο λόγος για τους Θεσσαλούς Aenaon, οι οποίοι μετά το τρομερό εκείνο E.P. “Phenomenon”, κυκλοφόρησαν και το splitάκι με τους Ρουμάνους Satanochio με τίτλο “A Parallel Zoetrope” και ο κόσμος μας πλέον είναι πολύ καλύτερος. Μπορεί να μην είμαι απόλυτος γνώστης του black metal, μιας και τα ακούσματα μου είναι πολύ συγκεκριμένα στο χώρο αυτό, παρόλα αυτά, μπορώ να ξεχωρίσω το heavy black metal με τα εμφανή epic στοιχεία στον τομέα του συναισθήματος, μέσα από το “I, Tyrant” των δικών μας Aenaon. Η παραγωγή πραγματικά τσακίζει κόκκαλα, κάνοντας το κομμάτι να ξεχωρίζει δίπλα στο “Crimson Grim” των Satanochio, με το πιο avant-garde black. Το μόνο σίγουρο είναι πως το “Crimson Grim”, είναι πολύ κοντά σε κλασσικά κομμάτια του χώρου, κάνοντας τη μπάντα μια άκρως ανερχόμενη δύναμη, εγώ παρόλα αυτά αυτά τα φωνητικά του avant-garde black metal ΔΕ ΜΠΟΡΩ να τα ακούσω. Μου φέρνουν στο μυαλό ελληνικό αναρχοπάνκ! Σαν να μου φαίνεται πώς τους ξέφυγε μέσα από το “From Beyond”.
Τα μάτια σας ανοιχτά για τους Aenaon. Έχουν πολύ μέλλον μπροστά τους, με τρομερές ιδέες και μεγάλη όρεξη για δουλειά!
Βαθμολογία : 88/100

Review on Inmost Ego - When Roses Fall (E.P.)

Έχει αλήθεια νόημα να ασχοληθώ πια με τα ομιλούντα αγγλικά των Ελλήνων? Όχι ε? έχει νόημα να σχολιάσω πόσα χρόνια πιο αργή είναι η επιφοίτηση των ελληνικών μουσικών, όντας πιο αργοί κατά 5-10 χρόνια με την υπόλοιπη μουσική βιομηχανία? Ούτε? Τι να σχολιάσω τότε αρνητικά για να τα ακούσω μετά κι εγώ με τη σειρά μου?
Inmost Ego, η μπάντα ολίγον τι γνωστή στους αναγνώστες του Metal Hammer Ελλάδος, λόγω της τιμητικής διάκρισης, που έλαβαν, ως demo του μήνα πριν 2 χρονάκια στο τεύχος Νοεμβρίου για το “A Moment Before”. Όλα καλά μέχρι τότε. Έλα μου όμως που μπήκε new vocalist, και μαντέψτε…γυναίκα! Ξαφνικά στην Ελλάδα έχουμε 20 μπάντες με γυναίκα στα φωνητικά. Δεν είναι κακή, αλλά σίγουρα δεν είναι και καμιά ιδιαίτερη. Η μπάντα πιστή στα πιο dark/λατέρnative στοιχεία των Paradise Lost με το ατμοσφαιρικό/goth στοιχείο να κυριαρχεί μέσω των πλήκτρων. Ούτως η άλλως όλα τα παραπάνω συνδυάζονται διαρκώς μεταξύ τους πλέον. Η παραγωγή είναι απλά καλή, δίνοντας στην μπάντα έναν καλό ήχο και βοηθώντας την, στην ατμόσφαιρα που προσπαθεί να βγάλει μέσα από το νέο της E.P. “When Roses Fall”. Όσον αφορά τα γυναικεία φωνητικά, δεν είναι τα κλασσικά μελωδικά και χαρουμενιάρικα, αλλά συνδυάζουν τα screamy brutal αν μπορώ να τα ονομάσω έτσι, με τα “μουντά” και χαμηλά! Οπότε συνίσταται σε όσους φίλους του ατμοσφαιρικού ήχου με πολλά στοιχεία από Paradise Lost και Anathema.
Καλό είναι πάντως να ψάξετε λίγο το “When Roses Fall”, σίγουρα δεν είναι χάσιμο χρόνου, και δώστε και λίγη σημασία στο “Part Of Me”. Ευχαριστώ εκ των προτέρων!
Βαθμολογία : 72/100

Review on Warship - The First Wave

Διαδικασία δημιουργίας ελληνικής μπάντας. Επιλέγουμε τα μέλη για τα οποία ελπίζουμε να ξέρουν να χειρίζονται σωστά το μουσικό τους όργανο. Έπειτα συζητάμε τα μουσικά ακούσματα του καθενός προσπαθώντας να καταλήξουμε στην μουσική ταυτότητα της μπάντας. Τι? Τα περισσότερα είναι κοινά ακούσματα? Αλλά διαφορετικής κατηγορίας? Ε δεν πειράζει, θα τα ενώσουμε όλα και θα παίξουμε heavy metal. Επόμενη κίνηση ποια είναι? Μα προφανώς η, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα γίνεται, σύνθεση κομματιών δικών μας. Και στο καπάκι η ηχογράφηση αυτών. Ναι ρε, όσο πιο γρήγορα και φτηνά γίνεται. Θα είναι και πιο cult και obscure ο ήχος μας!
Δεν ξέρω ποιους απογοητεύω, και ούτε με νοιάζει. Κινήσεις σαν αυτή των Αθηναίων Warship, έχω ακούσει άλλες τόσες φορές στην Ελλάδα. Κινήσεις που τείνουν να κρατήσουν στο παρελθόν την Ελληνική metal σκηνή. Με έναν ήχο κασέτας των late 90’s, μια φωνή-προφορά που δεν ακούγεται, και 7 κομμάτια πολύ απλοϊκά για να μπορέσει αυτό να ονομαστεί Heavy Metal. Αυτή είναι η δεύτερη demo κυκλοφορία των Warship με τίτλο “The First Wave” και σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα να προσπεράσετε από δεξιά χωρίς φλάς και με τα μεγάλα φώτα διαρκώς αναμμένα!

Βαθμολογία : 44/100

Review on Nightfall - Astron Black and the Thirty Tyrants

Άραγε πόσους έλληνες μπορεί να αγγίξει η επιστροφή των μεγάλων Nightfall? Και αυτούς που θα καταφέρει να αγγίξει, με τι εντύπωση θα τους αφήσει μετά το πρώτο άκουσμα του “Astron Black and the Thirty Tyrants”? τι ήταν αυτό που τους ξαναέφερε στη σκηνή? Πολλές απορίες που θα απαντηθούν με τον καιρό, αλλά και πολλές διαφορετικές γνώμες ως προς τον δίσκο αυτό. Και αυτό γιατί οι έλληνες μεταλλάδες έχουν ένα μικρό θεματάκι με το μυαλό τους. Δεν ξέρουν που τους πάει απλά! Θα βρεθούν οι κολλημένοι black-άδες, που θα πουν πως ο δίσκος είναι χάλια, θα βρεθούν οι goth-άδες, της μετέπειτα περιόδου των Nightfall και πάλι θα κράξουν. Μένουν αυτοί που απλά αντιμετωπίζουν την κάθε κυκλοφορία χωριστά, και αυτοί που δεν ξέρουν τι είναι το Champion’s League!
Δεν ξέρω τι λέτε οι υπόλοιποι, αλλά για μένα ο δίσκος είναι πολύ καλός. Μπορεί το “Lyssa (Rural Gods And Astonishing Punishments)”, να μην άφησε τις καλύτερες γνώμες για τη μπάντα, όπως, ίσως, και οι προκάτοχοί του (“Diva Futura”, “I Am Jesus”), αυτός όμως ο δίσκος ίσως κεντρίσει περισσότερο το ενδιαφέρον σας. Οι λόγοι είναι πολλοί. Η παραγωγή είναι σίγουρα πολύ καλή, δίνοντας έναν μαγευτικό ήχο στην κιθάρα, αρκετά ογκώδη και βαρύ! Οι συνθέσεις είναι μία αρκετά καλή γέφυρα μεταξύ του παρελθόντος (βλ. “Athenian Echoes” και πίσω) και του παρόντος (βλ. “Lesbian Show”και μετά), φέρνοντας σου πιο πολύ στο μυαλό το “Lesbian Show” με μερικές δόσεις από τα ορχηστρικά-φανταστικά μέρη των Septic Flesh, και δεν έχω την παραμικρή ιδέα άμα υπερβάλλω λέγοντας και Dimmu Borgir. Όλα αυτά τα θετικά είναι που χάρισαν στους Nightfall και το συμβόλαιο με την Metal Blade Records, συμβόλαιο-όνειρο όπως κάποιοι έτρεξαν να σχολιάσουν σε διάφορα forum.
Και γιατί όχι? Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα που ανήκει στους πρωτεργάτες της Ελληνικής metal σκηνής.
Αυτά όσον αφορά τα καλά της κυκλοφορίας αυτής. Να πούμε και τα άσχημα? Μωρέ να τα πούμε. Ο δίσκος δεν είναι και η κυκλοφορία της χρονιάς. Δηλαδή δεν είναι ο δίσκος που θα σε ενθουσιάσει τόσο πολύ ώστε να σοκαριστείς με την επιστροφή των Nightfall. Επιστροφή? Άγνωστη λέξη? Δεν το ανέφερα? Που λέτε παίδες, οι Nightfall βάρεσαν ένα κλείσιμο στο μαγαζί το 2006. βέβαια όλοι μυρίστηκαν επαναδημιουργία της μπάντας μετά το περσινό E.P./συλλογή. Ξεφύγαμε, το θέμα είναι πως με τόσα χρόνια κενό, περίμενα κάτι υπερβολικά καλύτερο, κάτι που θα ξαναέβαζε στο παιχνίδι τους Nightfall, δίπλα στους πρώην συμπαίκτες στην Ά Εθνική (Rotting Christ, Septic Flesh). Αλλά τσάμπα περίμενα, μπορεί κάποια άλλη φορά, σίγουρα όχι τώρα.
Δεν προσπερνάμε, απλά προτιμάμε να συγκρίνουμε με κάτι πιθανώς καλύτερο (σ.σ. : είπε κανείς σίγουρα?)!
Βαθμολογία : 68/100

Review on Karmic Link - Esoterica

The Rain I Bleed, Luna Obscura, Elysion, η γυναικεία τριάδα που έχει κάνει ένα πάρα πολύ καλό “κύκλωμα” στην ελληνική σκηνή. Κι αυτό επιτυγχάνεται με το πάθος και την αγάπη σε αυτό που κάνεις, δηλαδή τη μουσική. Ένα τέτοιο άτομο είναι και η Μίνα Γιαννοπούλου, η οποία έχει συνδυάσει το όνομα της με μπάντες όπως είναι οι The Rain I Bleed, Karmic Link, In Heaven, Kinetic, με τις 2 τελευταίες μπάντες να μετράνε μικρότερο χρόνο παραμονής.
Εδώ τη συναντάμε με τους Karmic Link, στην πιο πρόσφατη κυκλοφορία της μπάντας, “Esoterica”, κυκλοφορία Μαρτίου, η οποία μόλις τώρα έφτασε στα χέρια μου, δεύτερη κυκλοφορία, με πολύ δυνατά ονόματα στο line up! Για δώστε βάση παρακαλώ, Στάθης Κάσσιος (Ποιος φώναξε Nightfall?), Μάνος Μάτσος (είπε κανείς Spitfire,Marauder και Guardian Angel?), Ηλίας Κοσκόρης (από πού άκουσα Wolfcry και Dark Nova?) και τελευταίος και καταϊδρωμένος στον τερματισμό καταφτάνει ο Αλέξανδρος Σταύρακας (φώναξε κανείς Guardian Angel?). Καλό line up ε? Και τι πιστεύετε πως παίζουν δηλαδή οι Karmic Link? Για να μη σπάσει το κεφάλι κανενός από την πολύ σκέψη και έχουμε και θύματα πολέμου, ένας περίεργος συνδυασμός progressive με gothic ατμόσφαιρα, με μελωδικά φωνητικά, γυναικεία προφανώς.
Όμορφες συνθέσεις, απλές όμως, δίνοντας του μια όχι και τόσο ευχάριστη διάθεση για άκουσμα μέχρι και το τέλος. Και σε αυτό συμβάλλει και η μικρή διάρκεια των κομματιών, κάνοντας να σκέφτεσαι την κλασσική ατάκα περί ραδιοφωνικών τραγουδιών.
Σίγουρα τα κομμάτια ακούγονται πολύ ευχάριστα, ειδικά με τη βοήθεια της ζεστής φωνής της Μίνας, απλά δεν ξέρω πόσοι εκτός του κυκλώματος, θα μπορέσουν να ακούσουν ολόκληρο δίσκο. Πάντως για τις φίλες αναγνώστριες που πρόσκεινται σε γυναικεία μελωδικά-αιθέρια φωνητικά, ας περάσουν! Ίσως, λέω ίσως, να σας ταίριαζε στο νου, πιο πολύ με τους Elysion. Πολύ καλύτερα θα’ταν τα πράματα άμα απέφευγαν την τόση εκτενή χρήση πλήκτρων, που από ένα σημείο (σχετικά νωρίς συναντάται αυτό το σημείο) και μετά κουράζουν!

Βαθμολογία : 66/100

Υ.Γ. : μόνο εγώ σκέφτηκα (σ.σ. : χαχα, λέμε τώρα…) ακούγοντας το “Whispers On A Breeze”, το heavy metal κομμάτι της Δέσποινας Βανδή “Υπάρχει ζωή”?